Vuurwerk

Het is hier carnaval.
Dat wordt hier nogal uitgebreid gevierd…
Vanavond is de laatste “dolle feestnacht”, en daar hoort vuurwerk bij.
GROOT vuurwerk 🙂

Ik weet nog hoe bang ik als klein meisje was als er vuurwerk was.
De luide knallen, het vuur dat precies op je af kwam…

Naarmate ik groter (en dus ouder 😉 ) werd, veranderde die angst voor een soort gezonde fascinatie, die denk ik veel mensen met mij delen.
De kleuren, de knallen, de beweging… Het heeft iets primairs.

De laatste jaren (sinds de hele toestand met Kleine Kadee) veranderde dat gevoel weer.
Toch een beetje.
Het deed iets heel basaals met me.
Dan stond ik op zo’n plein tussen een hoop andere mensen omhoog te gapen en dan kwam er een brok los.
Een brok pijn, of een brok verdriet, wie zal het zeggen, het voelde ook letterlijk als een brok.
Nee ik was niet ontroerd of “gepakt” zoals ze dat zo mooi zeggen, zo melig word ik niet van vuurwerk.
Het had te maken met Kleine Kadee…
De laatste plaats waar ik mijn tranen wilde laten rollen was dan wel dààr, tussen al die andere mensen, die uitgelaten en blij waren.
Maar net dààr kwam de pijn boven en kon ik mijn tranen niet bijhouden en rolden ze… helemaal over mijn wangen naar beneden. De snikken kon ik wel tegenhouden.
En dat vuurwerk kreeg me iedere keer weer zover.

Zonet was er dus weer vuurwerk. We konden vanuit ons slaapkamerraam volgen, perfect gekadreerd 🙂 (dat doen we wel vaker zo, als Kadeeke thuis is en we geen oppas hebben).
Kleine Kadee lag in bed, had in feite moeten slapen maar dat lukte door te veel “boerkes” niet zo, en Grote Kadee en ik keken naar het vuurwerk.
Zonder tranen deze keer.
Ik vond het gewoon terug mooi…

Zou het dan toch stilaan “beter” gaan met mijn hoofd?
Ongetwijfeld zit Flavie er ook voor iets tussen 🙂

Ik ben blij dat ik dat vuurwerk nu eindelijk nog eens scherp kan zien en niet helemaal troebel door de tranen 😉