Gisterenmiddag mochten Flavie en ik naar huis.
Spannend…
Want na mijn bijna-kennismaking-van-dichtbij met de vloer, stond ik toch niet meer zo zeker op mijn benen.
Integendeel: sinds zondagmiddag mocht ik pas weer af en toe overeindkomen…
En naar huis gaan na een bevalling is altijd een beetje dubbel: fijn om weer in je eigen vertrouwde omgeving te zijn, maar ook wel een stukje wegvallen van zekerheid/controle met al die dokters en verpleegsters en vroedvrouwen om je heen.
Maar wat me het meest bezighield was natuurlijk Kleine Kadee.
Hoe zou hij reageren? Op Flavieke? Op mij? Op “weer thuis”?
Afgelopen weekend was hij bij C & T mogen gaan logeren, onze redders in nood over wie ik al eerder schreef 😉
Voor ons een hele opluchting, want zo’n Kleine Kadee, die drop je niet om het even waar.
Zondagavond gingen Grote Kadee en Opa hem weer ophalen en gisterenmiddag zat hij dus flink op wacht om mama, papa en kleine zus te verwelkomen.
Maar wat ben ik geschrokken!!!
Na die 12 weken platte rust, stond ik versteld hoe groot en zwaar hij geworden was (ah ja, gedurende die 12 weken zag ik hem vanuit ruglig en kon ik hem niet op schoot pakken).
En na 4 dagen ziekenhuis met een Klein Flavieke dat amper 3,010 kg weegt en amper 47,5 cm lang is, was Kleine Kadee lang niet meer zo klein!
Ik werd ineens ook weer heel hard met mijn neus op de feiten gedrukt: ik besefte dat ik was ingedoezeld.
Dat ik dacht te hebben “aanvaard” dat Kadeeke anders is. Dat hij een heel ander leven zou gaan hebben dan ik dacht toen hij nog in mijn buik zat.
Waren het de hormonen die bij thuiskomst opspeelden, ik weet het niet, maar ineens was het weer glashelder.
Kleine Kadee zal niet dezelfde toekomst hebben als zijn zus.
Zal altijd de zorg nodig hebben die zijn zus nu (enkele jaren) nodig heeft.
Zij zal verder ontwikkelen en haar zelfstandigheid gaan opeisen.
Dat kwam best hard aan.
Maar zijn glimlach toen hij eindelijk weer dicht bij mij op mijn schoot zat te knuffelen en toen hij zijn zus voelde, die deed me slikken en toverde ook een glimlach op mijn gezicht.
Ja, het zal anders zijn.
Ja, het zal nog vaak “slikken” zijn.
Maar wat zie ik dat ventje graag…
Over Kleine Kadee en Grote Kadee en Flavie en... 
mooi (en ik pink een traan weg van vertedering)
Je bent een prachtmoeder !
Bitterzoet…….. Mijn hart bloedt voor je,maar maakt ook een vreugdedansje voor je. Veel geluk met je beide spruiten!
zo mooi!
Mooi Eva! K ben zo blij dat ik je verhaal kan volgen 😉 zo herkenbaar… Binnen enkele weken is het aan mij om met een klein kadeeke thuis te komen 😉
Heel mooi weergegeven Eva. Ik herken je gevoelens zeer goed. Niet alleen omdat ik jouw papa ben maar vooral omdat ik nu voor de tweede keer opa wordt van die schattige kinderen van jullie!
Heel mooi stukje! Ik herken me wel niet met het bitterzoete gevoel bij het weggaan uit het ziekenhuis. Ik wou weg, ik moest daar weg. Ik was doodongelukkig in het ziekenhuis. Ik was zo blij dat we na zeven dagen een go kregen (met een strenge lijst van voorwaarden, want ja Jules was natuurlijk een prematuurtje….). Ik was nergens zo gelukkig als in mijn eigen huis.
Wat ben je “puur” Eva, wat een rijkdom!
Wat een kracht om de dingen zo zuiver te voelen en ze te delen!
Mooi!
Anders, zal Kleine Kadee altijd zijn,……maar zo bijzonder waardevol, want hij brengt zoveel liefde en vreugde met zich mee en een hoop relativering,……en zijn lach is altijd oprecht!!!
SNIK …VERTEDEREND ..ZO GELUKKIG …FF SLIKKEN BIJ DIT BLOGJE XXX