Sinterklaas

6 december…

Sinterklaas.

Elk jaar opnieuw een dubbel feest voor mij. Want hoewel ik als kind en als tiener zwoer mijn kinderen later geen blaasjes wijs te maken (ik schreef eerder al hoe bedrogen ik me als kind voelde toen ik “het geheim” ontdekte 😉 ), toen Kleine Kadee groeide in mijn buik verlangde ik toch ook wel naar die hele sfeerperiode.

Het is anders.
Voor ons.
Voor Kadeeke.
Voor onze omgeving.

Want wij zingen dan wel uit volle borst Sinterklaasliedjes, hij kan het niet (al verdenk ik hem er sterk van de liedjes ondertussen wel te herkennen. Indoctrinatie? Wij???)

Chocolade lust hij niet.

Marsepein en koekjes kan hij niet eten.

Gelukkig zijn er nog mandarijntjes! 🙂

Gisteren kwam Sinterklaas op school.
Een zangstonde voor de (groot)ouders met hun kleinkinderen, kans om even bij te praten, en hoogbezoek van de echte Sint mét Zwarte (jaja) Pieten!
Mijn Sinterklaascadeautje was ook dik ok: ik kreeg van alle begeleiders te horen dat Kleine Kadee het zo flink doet en zo “groot” geworden is sinds Flavieke er is 🙂

’s Avonds kwam Sinterklaas zelfs bij ons thuis op bezoek!
Opa en oma waren speciaal hier gebleven en ik had spijt dat ik, toen ik de (moderne) Sint vooraf een email stuurde via de organiserende Gezinsbond, geen woordje over oma geschreven had.
Haar zenuwen stonden namelijk hooggespannen en anderhalf uur voor het afgesproken uur ging ze al stiekem aan het raam piepen om maar te zien of de Goedheiligman nog niet op komst was 🙂
Sinterklaas had een Zwarte Piet en en chauffeur bij (die oude baas reist in stijl 😉 ) en bracht een cadeautje voor Kadeeke en voor Flavie.

En even, heel even, geloofde ik hem weer.
De komst van Flavieke maakt dat ik het zo ongewone gewone kindergeloof weer kan meemaken.
Dat zal de komende jaren alleen maar groeien.

Nu maar hopen dat zij later niet net zo boos is als haar mama als ze hoort hoe de vork feitelijk in de steel zit!