Moordzuchtig

Ik ben opgegroeid in een dorp, op het platteland.
Wij hadden thuis regelmatig dieren (kippen, konijnen, vethaantjes, eenden, schapen, op een gegeven moment zelfs kalkoenen, …).

Van mijn 18 tot mijn 37 woonde ik in een stad en nu vraag ik me af of ik toch een stadsmus geworden ben…

Dit ter inleiding tot onderstaande.

Vanmorgen om half 5 werd ik wakker door een overvolle blaas. Het was nog donker en zoals altijd ’s morgens had ik de perfecte houding gevonden en lagen mijn lakens op de ideale manier rond mij…
Met enige tegenzin stond ik toch maar op om te plassen en slaapdronken liep ik naar het toilet.
Tegen dat ik terug in bed kroop was ik natuurlijk wakker, maar ik verheugde me op nog 2 uur lekker knorren in het vooruitzicht.
Ik zocht mijn ideale houding terug op, legde mijn lakens goed en ik was er klaar voor.
Oogjes dicht en slapen maar, aan 200 per uur.

Not.

Een of andere haan uit de buurt dacht anders over dat slapen en zette het op een kraaien van jewelste.
Al een geluk dat een haan niet kakelt of je had kunnen denken dat het beest een ei moest leggen!
Stikdonker, maar kraaien alsof de zon aan het opkomen was…
Een uur heeft hij het volgehouden.
Correctie: een uur heb ik het volgehouden. Toen ben ik toch nog in slaap gesukkeld.

Dat dat beest dikke chance heeft dat ik niet weet waar zijn “erf” is.
Ik heb een lichte neiging om coq au vin of iets in die zin klaar te maken… 😉