Eindelijk

Ons verblijf in het Buitenverblijf duurde naar gewoonte wat langer dan voorzien.
Gisterenvoormiddag werd Kadeeke aan het apparaat gekoppeld dat het EEG zou registreren.
Ik was al bang (foute formulering, maar u snapt vast wat ik bedoel) dat er deze nacht niks zou gebeuren.
Maar klokvast: om 21u begon Kadeeke eraan… de eerste huilbui was een feit.

Dafalgan.

Tegen middernacht volgde huilbui nr 2.
Ik slaagde erin hem te kalmeren zonder pijnstiller (woehoe!) en we sliepen verder.

Om 3u (auw wat is dat vroeg!) was het tijd voor de derde huilbui.
De nachtverpleegster gaf hem een nieuwe pijnstiller, Kleine Kader kalmeerde na een tijdje en we sliepen verder.

Dat was de nacht.

Overdag ging en gaat het goed met hem.
Ik hoop ergens dat de huilbuien gelinkt kunnen worden aan ‘iets’op het EEG… en dat we dan kunnen denken aan een oplossing.

Kort voor de middag werd Kadeeke bevrijd van de elektroden op zijn hoofd.
Tape, plakkende smurrie… en vrij lang haar.
Geen goede combinatie.
Maar de verpleegster en de stagiaire verpleegkunde deden hun uiterste best om het goedje Z pijnloos mogelijk uit mijn Kadeeke zijn haar te verwijderen.

Favorite ging spelen bij de buren, Grote Kadee kwam ons halen.
We mochten naar huis!
Maar we moeten eerst wachten tot de pediater haar ronde gedaan had.
3,5 (!) uur later konden we beschikken.
Maar wat deed de frisse lucht deugd!
En rook ik daar nu al een zweempje lente?

Rond 17 u kwamen we thuis.
Kadeeke happy, mama en papa happy.
Ik haalde Flavie op en eindelijk – EINDELIJK!- waren we allemaal samen thuis.
Morgen zal de wasmachine wat overuren doen en verder gaan we morgen met zijn vieren eens lekker niets-moeten en onze zin doen.

Ik verwacht dat het hier de komende dagen ook wel wat stiller zal worden op mijn blog, maar zeg nooit nooit.
Eigenlijk heb ik er wel van genoten hier weer eens wat meer te komen schrijven!