Moeders

Via een blog die ik regelmatig volg kwam ik dit filmpje nog eens tegen. Ik kende het al sinds een jaar ofzo, maar was het bestaan ervan helemaal vergeten.

Zalig toch? En wat een woordenstroom…
Nu maar hopen dat ik niet tot die categorie moeders ga horen.

Beter dan ik dacht

“Soms moet je ook eens tijd voor jezelf maken” zeggen mensen me wel eens.
“Voor jezelf zorgen, tijd voor jou alleen , hoofdje leegmaken…”
Al een tijdje wilde ik weer wat gaan bewegen, maar daar is tijd, motivatie, zin, … voor nodig.

Maar gisteren was het dus zover.
Ik heb me er eindelijk aan gewaagd: mijn eerste keer Zumba! (voor de “leken” onder ons, google gerust eens alvorens verder te lezen)
Samen met N, de onthaalmoeder van Kleine Kadee en I, een vriendin van haar ben ik er in gevlogen.

En hoe!

Zumba komt er in het kort op neer dat je shaket wat je kunt op een lekker salsa-ritme en ziet er op tv of op YouTube verbazend makkelijk uit.

Mis dus! Gestruikel over voeten (al dan niet die van jezelf), gegiechel, … Het hoorde er allemaal bij.
Een les duurt 1 uur, en na amper 10 minuten stond iedereen nat van het zweet.
Maar goed, na die 10 minuten werd ik (net als vele mede-“dansers”) me er pijnlijk van bewust dat mijn fysieke conditie euhm… nihil is.

Hoe verder de les vorderde, hoe meer ik ervan overtuigd was dat ik morgen (vandaag dus) zo stijf zou zijn als ik groot was en dat zelfs het kleinste spiertje in mijn lijf pijn zou doen. Maar ik shakete en huppelde dapper door, want eigenlijk vond ik het ook wel heel leuk.
Stap voor stap leerden we eigenlijk een soort dansje, al lag het ritme soms wel wat (veel te) hoog 😀
Na een uur was het genoeg geweest en thuisgekomen ben ik onder een zalig hete douche gaan staan.
Ik dacht mooi op tijd mijn bedje in te kruipen om een beetje te bekomen, maar er zat zoveel energie in mijn lijf dat ik het nog tot half 12 heb uitgezongen…

… wat ik – in tegenstelling tot mijn spieren – vandaag wél gevoeld heb.
Niks geen stramme spieren, niks geen pijn!
Hmz, zou mijn conditie dan toch beter geweest zijn dan ik dacht? 😉

Volgende week weer!

Geeuw

We hebben er allemaal.
Maar ’t is maar dat we er eerst zo voor moeten afzien he…
Mijn Kleine Kadee moet er nu eenmaal door.

Waar ik het over heb? Over tànden!!!
Mijne kleinen duts krijgt momenteel maar liefst 3 exemplaren tegelijk. Kiezen dan nog.

Hij heeft al zijn snijtanden en hoektanden al en ook al enkele kiezen, maar nu zijn blijkbaar de ergsten aan de beurt, want manmanman, hij ziet af.
En uiteindelijk kan je er niet veel aan doen, hoe graag ik dat ook zou willen.

Bijten op zo’n koelkast-bijtring is geen optie, want onze Kleine Kadee kan zelf nog niet grijpen en echt bijten doet hij ook nog niet. Als ik hem zo’n bijtring geef, stopt hij altijd zijn tong tussen zijn tanden en de ring, en begint vervolgens aan dat ding te likken of zijn leven er van af hangt.
Teejel was mij sterk afgeraden door de apotheek. Het goedje zou lidocaïne bevatten en nogal straf zijn.
Tot nog toe hebben we het dus gered met homeopathische druppeltjes (Chamodent), en een zalfje dat volgens de apotheek geen kwaad kan, maar dat zo gauw het weggelikt is ook geen echt effect meer heeft.

Deze week heb ik al heel wat kilometertjes afgelegd (hier in huis, welteverstaan) met Kleine Kadee op mijn arm, want hij wil niet liggen, hij wil niet zitten, … Alleen op je arm is hij min of meer tevreden. Maar bij momenten heeft dat ventje toch zo’n pijnscheuten…
Ook onze onthaalmoeder heeft haar deel gehad. Maar het is fijn om te weten dat ook zij hem probeert te troosten en te kalmeren en dat hij van haar ook bérgen lieve knuffels krijgt. 🙂

Dus ben ik deze week toch maar eens bij de apotheek gepasseerd voor Teejel, nood breekt wet.
Ik gebruik het beperkt en ik moet zeggen: de rust keert weer. Kleine Kadee kan bij momenten zelfs lachen als het begint te werken.

Mama is moe. Heel moe.
Want overdag gaan werken en ’s nachts afwisselend concerten van Kleine Kadee (huilen) en Grote Kadee (pràchtige snurkserenades) eist zijn tol.
Maar vannacht heb ik lekker geslapen en ik neem me voor dat komende nacht ook te doen.

Slaap lekker zzzzzzz…

Je kinderen zijn je kinderen niet

Een tijd geleden kreeg ik van mijn ouders het boek “De Profeet” van de Libanese dichter Kahlil Gibran mee.

Een boek met nogal ernstige teksten, in soms wat hoogdravende taal, maar de essentie van deze tekst zit er wel pàl op…

“En hij zei:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.”

Fijn te weten dat ik met die idee in het achterhoofd ben opgevoed…

Bureaucratie

Voor onze Kleine Kadee moet nu een definitief nummer van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) aangevraagd worden. We hadden al een voorlopig nummer, maar dat blijft maar 1 jaar geldig. Tijd om orde op zaken te stellen dus.

Een paar maanden geleden ging ik bij de sociaal assistente van het ziekenfonds.
Een heel lieve vrouw, zij het dat ze gaandeweg ons gesprek steeds meer reageerde met uitingen vol medelijden (denk: Goooooh, maar ocharme meiske, gij hebt het toch écht wel ni gemakkelijk he, aiaiaiai).

Tweeënhalf uur heb ik daar gezeten, het hele verhaal van voor tot achter tot in detail terug opgerakeld… Geen pretje, maar hej, het was voor een goed doel en hierna zou ik er van af zijn.

Mis!

Nét voor ik buiten zou gaan vertelde ze me nog vlug dat ik binnenkort door een ergotherapeut gecontacteerd zou worden aan wie ik het hele verhaal nog eens zou mogen doen.

Daarna zou ik gecontacteerd worden door een psycholoog om… u raadt het al: NOG eens het hele verhaal te doen.

En om het helemaal af te maken: daarna zou ik gecontacteerd worden door een dokter om – jaja – het hele verhaal van voor tot achter nog maar eens te herhalen voor de verandering.

Konden ze nu niet gewoon allemaal samen aan één tafel gaan zitten en mij één keer het verhaal laten doen en klaar???
Mensen maken het soms toch zo moeilijk!

Enfin, ergotherapeut is enkele weken geleden gepasseerd.
Psycholoog is vandaag langsgeweest.
En die bracht me het nieuws dat de dokter niet meer zal langskomen.
Begrijpe wie begrijpen kan…

Maar daarmee is de kous nu af. Voor ons toch.
Want nu gaat een of andere comissie zich er nog eens over buigen.

Leuk toch, die bureaucratie?!