Lenteweekend

Oh wat had ik er naar uitgekeken!
Het laatste weekend van maart zouden we nog eens “op weekend” gaan.
Maar gezien de medische capriolen van onze Kleine Kadee de laatste tijd (en zeker als er iets gepland stond) hield ik toch mijn hart vast…

Maar ja hoor: vrijdag konden we vertrekken!
We trokken net als vorig jaar naar Home Fabiola in Maasmechelen.
Kleine Kadee was in form en wij ook!
Dit jaar hadden we zelfs de babyfoon mee, zodat we ’s avonds toch ook een beetje konden gaan babbelen met de andere ouders.
Maar de eerste avond al werd pijnlijk duidelijk dat dit niet ‘pakte’: halfweg de gang tussen de slaapkamer en de refter verloor het ‘ouder-gedeelte’ van de babyfoon verbinding met het ‘kind-gedeelte’ :(.
Ach ja, om de 10 à 15 minuten maar eens gaan kijken dan…
Jawaddedadde!!!
De eerste keren kijken verliepen prima, maar de 5de of 6de keer hoorde ik Kleine Kadee brullen tot op de gang!
Met échte tranen, helemaal over zijn toeren (en ooow ja, een gigantisch schuldgevoel bij de mama…).

Ik nam hem nog even mee naar de refter waar hij op mijn schoot kon kalmeren, wat hij dan ook deed. Binnen de kortste keren was hij weer mijn lieve kleine Kleine Kadee, die tevreden op schoot zat bij mama…

Allemaal samen gaan slapen dan maar.
Was dat even buiten Kadeeke gerekend…
Vreemde kamer, vreemde omgeving.
’t Was teveel voor Corneel Kleine Kadee, en dus sliep mama samen met Kadeeke in een eenpersoonsbed.
Bovendien merkten we ’s nachts dat hij wat temperatuursverhoging had… Zagen we daar ons weekend naar de haaien gaan?

’s Morgens was Kadeeke weer zijn blije zelf, maar het zwemmen sloegen we toch maar over.
Kwestie van het niet te gaan zoeken…

We zijn wel gaan fietsen. Grote Kadee op een damesfiets, Kleine Kadee in een soort rolstoel die op bakfiets-wijze op een fiets geklikt werd waar – inderdaad – mama mee reed.
En wijle weg!
Op pad in Maasmechelen.
Eerst richting het oude station van Eisden.
’t Was plezant, dus we fietsten nog wat verder… naar de Tuinwijk in Maasmechelen.
Mooie huisjes, maar allemaal hetzelfde, wat het er voor onze ingebouwde GPS (lees: natuurlijk oriëntatiegevoel) niet makkelijker op maakte…
We reden langs de kerk, langs de moskee en … hellup… welke kant moesten we nu weer op???
Grote Kadee was vast overtuigd van zijn richtingsgevoel, ik iets minder want mijn richtingsgevoel gaf de compleet andere kant aan.
Uiteindelijk toch maar de weg gevraagd aan een vriendelijke medemens op straat en geloof het of niet: vrouwen hebben wél ruimtelijke oriëntatie!!! 😀 (even verduidelijken: I was right!)

Namiddag stond er paardrijden op het programma, maar gezien de korte nacht zijn we alledrie een namiddagdutje gaan doen.
En deugd dat dat deed!

De volgende nacht was iets beter, dus zondag zijn we wel gaan zwemmen.
Enfin, zwemmen…
Het water was echt wel koud en Kleine Kadee liet zijn ongenoegen duidelijk blijken (lees: hij huilde de boel bij mekaar).
Tot… we naar het bubbelbad gingen. Beproefd en goedgekeurd recept van vorig jaar: lekker warm water, bubbels alom, …

Namiddag nog lekker gespeeld in de speeltuin in de heerlijke lentezon en dan weer zzzzoef naar huis.

Aangezien Kadeeke zo niet 100% in zijn haak was sinds hij uit ons buitenverblijf ontslagen was (voornamelijk ’s nachts), ging ik vandaag toch maar eens met hem langs de pediater.
En ons vermoeden werd bevestigd: Kleine Kadee zijn oortjes zijn rood. Oorontsteking op komst.
Allé, da’s dan schoon assortie met de beginnende keelontsteking van de mama…

Daar is de lente…

… daar is de zon!

Héérlijk die eerste lentezonnestralen!

Al bij het openzetten van het raam ’s morgens RUIK ik de lente.
Bij het buitenkomen voel ik de zon op mijn gezicht en hoor ik vogels fluiten.
Ik word er helemaal vrolijk van…

Ook mijn Kleine Kadee geniet ervan.

Horen, zien, voelen, ruiken… maar waarom de lente niet smàken? 🙂
Bij zon denken  we aan lente en daarna aan zomer en aan vakantie en aan… ijsjes!!!
Maar Kleine Kadee heeft een koemelkallergie en soja-ijs valt nu niet bepaald in de smaak.
En EUREKA wat vond mama Eva op het internet (alleen weet ik niet meer waar, dus even geen bronvermelding sorry…)?
Bananenijs waar in de verste verte geen melk van wat voor dier dan ook aan te pas komt! 😀

Ik geef toe, het lijkt op het eerste zicht maar een raar recept.
Maar ik heb het uitgeprobeerd en zelfs mijn Grote Kadee – toch een dessertenkenner/-liefhebber eerste klas – vond het lekker.
En dat wil wat zeggen!

Bon, u maakt het als volgt:
Vries systematisch bruin geworden bananen in.
Gewoon: schillen, in stukken snijden en huppekee de diepvries in! Makkelijker kan niet.
*Iedereen met kinderen in huis kent het gegeven van een tros bananen kopen en altijd een aantal bananen te hebben die niet op tijd in de fruitpap verdwijnen en bruin uitslaan. Bij deze dé oplossing!*
Reken ongeveer 1 banaan (of meer voor de smulpapen) per persoon.
Als je genoeg “bruine” banaan hebt ingevroren zorg je dat alle stukken echt goed bevroren zijn (banaan heeft de neiging zijn tijd te nemen om te bevriezen).
Als je je “bananenijs” wil hebben doe je gewoon de stukken bevroren banaan (u leest het goed: bevroren, zéker niet laten ontdooien!!!) in een mixer en mixen maar!
Mix niet té lang, maar zorg dat je een romige structuur krijgt en stop dan met mixen.
Om de één of andere bizarre reden (tja, chemie was nooit mijn sterkste kant) wordt de banaan romig als je ze mixt. Moet te maken hebben met de bouwstenen van banaan zeker?
In het “recept” dat ik dus ergens op het wereldwijde web vond experimenteerden ze zelfs met stukjes chocolade en/of pindakaas (yuèk) bij de banaan.
Ik zou zeggen: als het je wat lijkt, probeer maar (en laat me weten wat het geeft hihi)!

Direct opdienen en zeker niet terug in de diepvries steken.

Smakelijk…

Back in town!

10 dagen Jette.

Andere mensen gaan tijdens de Krokusvakantie een weekje naar zee. Of naar Spanje. Of naar Frankrijk. Of naar Disneyland godbetert, maar ja elk zijn smaak!

Wij niet. Wij gingen naar Jette.
Maar niet bepaald uit vrije keuze.

U kon eerder al lezen over vlekjes en vochtblaasjes op allerlei plaatsen en koortstoestanden, dus dat ga ik vandaag niet herhalen.
Maar hij heeft afgezien, onze Kleine Kadee.
De eerste dagen was hij “weg”. Niemand thuis. Lege blik.
En dat bracht best wel wat akelige herinneringen boven…
Aan onze vorige verblijven in Hotel K1 in Jette.
Aan hoe ons Kadeeke toen ook “weg” was.
Aan hoe hij toen geprikt geweest is voor de rest van zijn dagen, en van mij de troetelnaam Speldenkussentje kreeg.
Aan hoe hij steeds nieuwe medicatie kreeg.
Aan de onmacht die ik voelde.
Aan de angst die ik voelde.
Aan…

Niet dat dat deze keer allemaal aan de orde was.
Maar het kwam terug boven.

Door die lege blik in het begin van de week en het “niemand thuis” gevoel, besliste de dokter toch een lumbaal punctie te doen, om zeker te zijn dat de infectie niet werd overgedragen op de hersenen.
We mochten er bij blijven en Kleine Kadee gaf tijdens de punctie geen kik.
’s Anderendaag kregen we het resultaat: negatief! En dat was dus eigenlijk positief! 🙂
Geen infectie in de hersenen!!!

Hij kreeg intraveneus antibiotica en sondevoeding.
Ah ja, want eten lukte niet meer met al die vocht- en etterblaasjes in zijn mond/keel/…
En na een dag of 5 was er weer iemand thuis.
Zagen we onze Kleine Kadee stukje bij beetje elke dag weer een beetje meer terug.
Kwam er weer leven in de brouwerij.

En tegen donderdag-vrijdag was hij back in town!
Trappelen, brabbelen, en madammen charmeren.
Alleen bleef hij een hoge temperatuur houden.
En ging het eten niet zo vlot.
En had hij ’s nacht nog veel last.

Uiteindelijk zijn we gisterennamiddag naar huis gekomen.
Temperatuur weer normaal.
Eten is weer ok.
En ’s nachts… tja.
Vannacht sliep meneer zo maar eventjes door!!!
Mét tut.

Want da’s nog een ander verhaal eigenlijk: door al die blaasjes en pijntjes in zijn mond besloten we het nuttige aan het onaangename te koppelen en komaf te maken met die tut.
Hij kon die nu toch niet in zijn mond verdragen, dus wie weet, na een weekje doorbijten zou het misschien wel gelukt zijn!?
En effectief: Kadeeke piepte niet naar zijn tut.
Toen ik ze hem tijdens een moeilijke nacht toch maar eens gaf (het vermoeidheidsniveau van mama steeg nacht na nacht na nacht en dan geeft een mens al eens toe), spuwde hij ze zelfs uit!
Halelujah, Kadee was van de tut!!! 😀
Maar vannacht begon hij rond een uur of 11 te klagen en te “kreften” en Grote Kadee gaf toe mànnen onder elkaar, lol.
En Kadeeke sliep door!
Ach wat, als hij ’s nachts nog een tut heeft kan ik daarmee leven.
Maar overdag bijt ik door.
Voorlopig  nog.
Nee, ik zet door!

Buitenverblijf Jette deel…?

Kleine Kadee had heeft dus waterpokken.
Vervelend voor de kleine man, maar op zich nu ook niet wereldschokkend. Veel kindjes krijgen de waterpokken…

Maar hij kreeg zodanig veel “stippels”!
Ik heb best al veel kinderen met waterpokken gezien, maar eerlijk gezegd zag ik nog nooit een kind dat er zó erg van had…
Vlekjes, stippels en blaasjes op elke vierkante centimeter huid, op zijn lippen, aan de binnenkant van zijn lippen, op zijn tandvlees, tussen zijn tandjes, op en onder zijn tong, op zijn verhemelte, zelfs op zijn zacht verhemelte…
En koorts.
Veel koorts.

Zaterdag dan toch maar de dokter van wacht opgebeld (want huisarts en pediater in verlof, remember?).
Die kwam voor een huisbezoek, onderzocht Kleine Kadee en gaf mij de indruk dat hij dacht “tja, dat kind heeft de waterpokken… moet ik dààrvoor in het weekend op huisbezoek komen?”.
Hij overlegde even met de pediater in het ziekenhuis die toch aanraadde Nurofen te geven. Het gevaar voor hoge koorts was primair.
Mondje mochten we spoelen met Camilosan. Maar dat moet je eigenlijk feitelijk gorgelen en hoe doe je dat in godsnaam met een kind zoals Kleine Kadee???
Soit, oplossen in water en deppen met compressen dan maar…

Zondagmorgen (na – weer – een héél erg korte nacht)had Kleine Kadee 39,9°C.
Perdolan.
Na anderhalf uur geen verbetering.
Nurofen.
Na nog een anderhalf uur 39,5°C…

Wij dus richting buitenverblijf (lees “Spoed”).
Daar kregen we direct voorrang, ik kan begrijpen dat iets besmettelijks als waterpokken – of “varicella” zoals het beestje vanaf dan genoemd werd – niet zo’n welkome toerist in een ziekenhuis is.
Toch werd beslist hem op te nemen. En heel eerlijk waren Grote Kadee en ik opgelucht.
Opgelucht omdat we ook wel zagen dat dit niet “mààr” waterpokken waren, maar dat ons Kadeeke er erg van had.
Opgelucht omdat we ons afvroegen hoe we voedsel en vocht in hem konden krijgen, aangezien zijn mond zo vol blazen stond (hij spuwde zelfs consequent zijn tutje uit en dat wil wat zeggen).
Opgelucht omdat wij de koorts thuis niet onder controle kregen en koorts = epilepsieaanvallen = …
Opgelucht omdat hij gewoon nergens beter kon zijn dan daar…

Kleine Kadee was ondertussen niet meer echt Kleine Kadee in onze ogen. Er was precies “niemand thuis” als je contact met hem probeerde te maken.
Hij was plat…

Maandag is er dan een EEG afgenomen en ’s avonds besliste de neurologe toch ook een lumbaal punctie te doen.
Blijkbaar zijn die waterpokken toch niet zo’n onschuldige beestjes. De infectie kan in het slechtste geval ook wel op de hersenen slaan met alle gevolgen van dien.
In de loop van de dag zijn oma & opa ook naar het ziekenhuis gekomen, zodat oma mij ’s nachts zou kunnen aflossen en ik wat slaap kon inhalen.

Toen ik vanmorgen samen met opa in het Kinderziekenhuis toekwam zagen we meteen wel dat Kleine Kadee er wat beter uitzag.
Hij is nog plat.
Hij staat nog onder de stippels en blaasjes en korstjes.
Hij heeft nog koorts.
Maar hij is weer iets helderder.
En hij heeft mínder koorts :).
En het lumbaal vocht was perfect (dus geen infectie op de hersenen, joepie!).

Kleine Kadee krijgt nu Zovirax en een hoop andere medicatie, en hij krijgt voeding via een maagsonde.
We zijn nog niet weg uit ons buitenverblijf, maar hij is er in goede handen.
Een groot aantal van de verpleegsters kennen we van onze vorige verblijven, al zijn er een aantal nieuwe gezichten.

Wacht maar tot Kleine Kadee iets beter is!

Dan kan hij al die “nieuwe madammen” uitgebreid charmeren en rond zijn vinger winden! 😀

Wacht maar…

Rippel stippel…

Ik Eva, rippel stippel, zonder stippel, vraag aan Kleine Kadee, rippel stippel, met stippels, hoeveel stippels heb jij? …

Zo ging het vroeger in de jeugdbeweging, dat spelletje.
Helaas pindakaas voor Kleine Kadee is het nu geen spelletje maar realiteit! Hij zit helemaal onder de stippels 😦

U voelt hem al komen zeker?
Dit weekend hadden we de kortopvang nog eens geboekt en… woensdagavond dacht Grote Kadee een “puistje” op Kleine Kadee zijn hoofd gevonden te hebben.
Kinderen van 3 jaar en puistjes, geen alledaagse combinatie, maar het kàn wel…
Bij een iets nadere inspectie zag ik een eerste blaasje met vocht.

Bij de onthaalmoeder hebben zowat alle kindjes een week of 3 geleden de waterpokken (of de windpokken of de wijnpokken of hoe u het wil noemen) gehad, maar Kleine Kadee bleef gespaard!
Dàchten we…

Soit, tegen donderdagmorgen had ik dus een gestippeld Kadeeke in mijn armen.
Kortverblijf van de baan.
Pediater opgebeld, pediater in verlof.
Huisarts opgebeld, huisarts in verlof.
Meter Dokter E. opgebeld, want met 2 prachtexemplaren van dochters in huis die de huppeldepup-pokken al achter de kiezen hebben kon zij me wel wat uitleg geven.
Gezien de medische achtergrond van mijn Kadeeke toch nog maar even een andere pediater gebeld die zijn dossier ook kent, maar ze vertelde me dat er eigenlijk geen reden was om op consultatie te gaan tenzij hij echt ZIEK was van die waterpokken.
Hij zou hoogstwaarschijnlijk koorts gaan krijgen en slechter eten (hmz), en als het nodig was hadden we haar nummer.
Tegen de koorts mochten we wel Perdolan geven maar géén Junifen/Nurofen.
Puur uit nieuwsgierigheid (nieuwsgierig? ikke???): weet iemand waarom je dat niet mag geven bij waterpokken?

En dus zitten Grote Kadee en ik nu met veel compassie in de zetel met een klagende Kleine Kadee, met overal (uhuh, OVERAL) blaasjes/stippels, zelfs op zijn tong…
En zingen we van schlagerfestival… niet direct onze voorkeur qua muzieksmaak, maar Kleine Kadee vindt het super om hoempa-liedjes te horen.
Zal wel iets met de kadans zijn.

En zijn huilbuitjes kan ik hem echt niet kwalijk nemen.
Ik herinner me levend de jeuk en de “ambetantigheid” van toen ik als kind rippel stippel waterpokken had.