Gaatjes

Weet je nog, begin dit jaar? Toen kwam ik met Kadeeke naar het Buitenverblijf voor een nieuwe gastrostomie. Dat is het gaatje waarlangs de sonde door de buikwand in zijn maag gaat. Alleen werd het littekenweefsel aan de binnenkant te groot waardoor het plaatje steeds overgroeid geraakte.
Dus werd er een nieuw gaatje gemaakt.

Eentje meer of minder

Ik was vanmorgen al vroeg wakker. Je zou denken dat ik het na al die ingrepen al een beetje gewoon ben, maar mijn Kadeeke weet het vaak toch spannend te maken… dus geheel tegen mijn natuur was ik vroeg uit de veren.
Toch duurde het nog tot 10u tot ik te horen kreeg dat we meteen op het operatiekwartier verwacht werden.

Kleine Kadee werd onder narcose gebracht, moeder werd naar de wachtruimte gestuurd en de dokters begonnen eraan.
In die wachtzaal zaten nóg mensen. Nu heb ik altijd geleerd dat je je in een wachtzaal, bibliotheek, openbaar gebouw, … zo stil mogelijk houdt en al zeker anderen zo weinig mogelijk tot last probeert te zijn.
Niet zo bij het koppel naast mij: zij belden met (zeer) luide stem met de smartphone op speaker met familie. Ongewild werd ik dus volledig op de hoogte gebracht van de laatste familieroddels, de nieuwtjes van de dochter die net naar school gaat enz.
Wat bezielt mensen om dat 45 minuten vol te houden op zo’n plek?

Na een klein uurtje kwam de gastro-enteroloog bij mij en vertelde me opgelucht dat alles deze keer vlot gegaan was en dat Kleine Kadee naar de ontwaakzaal gebracht zou worden.
Hij werd deze keer vrij vlot wakker (ja, dat mag óók wel eens 😉) en al snel mochten we naar onze eigen kamer.
Daar begon hij echter toch wel opvallend meer epilepsie-aanvallen te doen.
Hij had blijkbaar vanmorgen niet alle anti-epileptica gekregen omdat hij onder narcose zou gaanen de epilepsietrein trok zichzelf al op gang.
Voor de zekerheid kreeg hij een dosis van de noodmedicatie, een sterk anti-epilepticum, om erger te vermijden.
Hij ging dus voor een tijdje onder zeil en we blijven een extra nacht.

Better safe than sorry, dat wel, maar ik zal morgen toch blij zijn om weer naar huis te gaan!

Houdini van Kattem

U hebt me lang niet gehoord.
Dat is op zich een goed teken, Kadeeke had een rustig jaar.
We konden het coronabeest voorlopig buiten houden en zowel Grote Kadee, ikzelf als Kleine Kadee zijn intussen gevaccineerd.

We hebben ons zeer strikt aan alle maatregelen gehouden. Belachelijk strikt heb ik een aantal keer moeten horen van buitenstaanders, maar met 3 risicopatiënten in huis doe je geen gekke dingen, echt niet.
Zelfs nu, nu de overheid ineens weer de teugels erg lost, blijven wij kiezen voor afstand. We gaan niet vaak op bezoek en hier thuis komen ook nog weinig mensen.

Maar daar gaat mijn blog natuurlijk niet over.
Die gaat over Kleine Kadee 😊

Laat me even uw geheugen opfrissen.
Kadeeke kreeg een aantal jaar geleden een duodenale sonde voor zijn voeding en medicatie. Een sonde waarmee alles dus direct in de dunne darm terecht kwam, want Kadeeke heeft een maagparese.
Die duodenale sonde zit in de maagsonde, maar de 2 ‘circuits’ zijn natuurlijk volledig gescheiden.
Zo kan ik de maagsonde regelmatig open zetten om bvb de lucht uit zijn maag te laten.

Een week of 2 geleden wilde ik dat ook doen, maar toen kwam er sondevoeding uit de maagsonde in hetzelfde tempo waarin die in het duodenum gepompt werdt.
U krabt zich even achter de oren nu? Wel, dat deed ik ook. Want wat ik zag kón in principe niet…

Na contact met de gastro-enteroloog en een rx werd besloten dat er waarschijnlijk een scheurtje in de duodenale sonde zat, die dan lekte in de maagsonde, en zo de voeding naar de maag leidde.
Gek genoeg gaf Kleine Kadee niet over. Door zijn maagparese verdroeg hij nochtans al een aantal jaren geen voeding meer over de maag.

De sonde zou vervangen moeten worden, maar dat moet operatief gebeuren. En die ingreep kon ten vroegste – hou u vast – op 4 oktober ingepland worden. OKTOBER ja!
Maar, zei de gastro-enteroloog, aangezien hij nu niet misselijk is van de voeding in de maag, probeer hem nu eens via de maagsonde te voeden. Als we daarmee kunnen overbruggen tot oktober zou dat geweldig zijn!
Dat deed ik en geloof het of niet: het werkte!
Nu hadden zowel de arts als de verpleegkundigen als ikzelf al wel gezien dat ook die sonde op haar laatste benen liep, maar vroeger vervangen kon niet, tenzij via spoedopname.
Duimen maar dat dat ding het zo lang mogelijk vol zou houden dus!

Dit weekend hadden we Kleine Kadee ingeschreven voor kortopvang. Zo konden Grote Kadee, Flavieke en ik samen deelnemen aan een leuke wandeling met animatie in het dorp. Iets waar we alledrie echt wel naar uitkeken na dit gekke anderhalve jaar. Het was buiten, we konden op een veilige manier terug wat buren ontmoeten, we gingen sámen iets doen…

Voelt u hem al komen? Ja?

Zaterdagmorgen, 7u15. De begeleidster van de kortopvang belde. Inderdaad: de sonde had nu finaal de geest gegeven…
Enige mogelijke optie: met Kadeeke naar spoed, want ik kon hem geen eten en geen medicatie meer geven.
De gastro-enteroloog van wacht wilde er – Kleine Kadee kennende – niet zonder voltallig team aan beginnen (mijn zoon doet al eens graag een Kadeeke 🙄), dus stelde ze voor een nasogastrische sonde te plaatsen en ons zo naar huis te sturen. Dat is een sonde die langs de neus naar de slokdarm en dan naar de maag gaat.
Goed plan, ware het niet dat we uit ervaring weten dat Kleine Kadee die sonde er 9 van de 10 gewoon uittrekt, hoe goed je dat ding ook vast tapet.
De dokter stelde haar plan bij: nasogastrische sonde mét opname in het ziekenhuis tot maandag om dan in te grijpen met volledig team.
Indien nodig zouden zijn handen tijdelijk gefixeerd kunnen worden zodat hij de sonde er niet uitrukt.

En dus zijn Kadeeke en ik sinds gisterenmorgen in het Buitenverblijf.
Grote Kadee ging gisteren met Flavie tóch wandelen, samen met een aantal fijne buren. Naar het schijnt scheen de zon ☀️

Vannacht heb ik gewaakt. Een uitgetrokken sonde of sondevoeding die in de longen gepompt wordt wilde ik echt niet riskeren.
Tegen de ochtend moet ik toch ingedommeld zijn en toen ik wakker werd was mijn kleine Houdini er al in geslaagd de tape los te peuteren waarmee de sonde vastgeplakt was. Gelukkig zat de sonde zelf nog voldoende diep in de maag.

’t Is een Kadeeke, die Kleine Kadee van mij…