Fotomodel met sterallures

Dit weekend was het zover: onze Kleine Kadee zou een fotoshoot ondergaan!

Niet dat het de eerste keer zou zijn dat hij gefotografeerd werd, ik denk dat geen ander kind in Vlaanderen al zo vaak het onderwerp van een fotoreportage geweest is. Opa heeft nl. als grote hobby fotograferen en zo’n Kleine Kadee is natuurlijk een dankbaar onderwerp :).

De laatste tijd stel ik echter vast dat Kleine Kadee – als hij volop show aan het verkopen is – precies “merkt” dat hij gefotografeerd zal worden, want zodra opa nog maar naar zijn fototoestel reikt, wordt Kleine Kadee ineens stil en daalt het show-gehalte drastisch.

Zo ook dit weekend.

Hoewel opa een indrukwekkend fototoestel heeft, kon dat toch niet tippen aan de apparatuur van de fotograaf van zaterdag. Een hele lieve meneer, die een hoop foto’s maakte.
Van Kleine Kadee. Van Grote Kadee. Van Grote Kadee met Kleine Kadee. Van Grote Kadee met Kleine Kadee met eh… Grote Kadette (?) om in hetzelfde namen-thema te blijven :-D.

Maar… lieve meneer had fototoestel opgeborgen en was nét de deur uit, en toen begon de grote “Kleine Kadee-show” pas!
Alsof hij het ruikt!!!

De foto’s zullen gebruikt worden voor het boek waar de neurologe van onze Kleine Kadee aan meewerkt. Een tijd geleden vroeg ze ons hiervoor onze medewerking (zie “Ons buitenverblijf in Jette”).
Maar aangezien ik bij de start van deze blog al gekozen heb voor een zekere graad van anonimiteit, zullen de foto'(s) hier niet te zien zijn. Wees gerust, bij gelegenheid zullen jullie de foto'(s) wel eens bij ons thuis zien!

Wie o wie?

Wie zijn jullie toch allemaal?

Een tijd geleden las ik een gelijkaardige vraag op een andere blog. En eerlijk gezegd begreep ik die nieuwsgierigheid niet helemaal toen.
Toch begint mijn curieuzeneus meer en meer te krullen want ik zie de teller van het aantal lezers van deze blog al maar meer naar boven klimmen.
Blijkbaar wordt er veel gelezen hier en daar kan ik alleen maar blij om zijn.

Momenteel staat de teller op 845. En dat op zo’n korte tijd! Yihààà!

Maar hoewel ik – als ik de statistieken van de blog zie en dus zie dat er vandaag zoveel of zoveel mensen zijn komen kijken – me afvraag wie jullie allemaal zijn, is net dat mysterie ook wel leuk 🙂

Blijf gewoon lezen, reageren, negeren, whatever…
Ik geniet van het schrijven en ik hoop jullie van het lezen!

Op naar de 1000!

Kapotte platen enzo…

Toen Kleine Kadee nog geboren moest worden had ik me voorgenomen géén mama te worden die alleen nog over haar kind kon praten. Ik zou vlotjes mee blijven babbelen over ditjes en datjes, ook over mijn kind, maar niet alleen maar over hem.

Uiteraard ben je euforisch als hij dan eindelijk geboren wordt.
Uiteraard wil je het dan van de daken schreeuwen.

Maar die eerste maanden lukte het me steeds beter om daar een evenwicht in te vinden.
Tot… bleek dat er problemen waren met onze Kleine Kadee.
Waar ik het eerst heel moeilijk vond om daarover te praten met vrienden, collega’s, … omdat ik dan altijd een dikke krop in mijn keel kreeg, werd net dat praten na een tijd een manier om het vol te houden.
Ik was niet meer de Eva van voor dit alles. Ik was veranderd.
Door te vertellen en te herhalen en te herkauwen wist mijn omgeving wat er in mijn leven gebeurde en kreeg ik de kans om stoom af te laten en dingen van me af te praten en ze een plaats te geven.
En mijn omgeving gunde me dat ook.

Toch stel ik me de laatste tijd stiekem  de vraag of sommige mensen niet stilaan beginnen denken “Is ze daar nu wéér?”.
Alleen: ik kan het niet stoppen. Niet nu. Er is nog zo’n weg te gaan met Kleine Kadee en om die weg te kunnen afleggen moet ik er stààn. Helemaal.

Daarom hoop ik dat mijn omgeving nog wat geduld met me wil hebben.
Want het doet me goed.
Ik beloof dat mijn plaat niet eeuwig zal blijven hangen 😉

Nu al…

De herfst mag dan officieel nog niet begonnen zijn, volgens mij is hij toch al in het land…

Onze Kleine Kadee heeft een snotneus, had vrijdag een beetje koorts en is de rest van het weekend hangerig en klagerig geweest. Vannacht zelfs in die mate dat we dan maar naar de halve finale tennis (Clijsters-Williams) hebben gekeken.
Koorts is voor ons altijd wat alarmerend, aangezien die zelfs in de tijdsspanne van een half uur al snel oploopt van 38°C naar 40°C  of meer. En laat dàt nu net één van de uitlokkers voor epilepsie-aanvallen zijn…

Nu is de noodbrigade hier (lees Oma M en Opa C) want morgen is het weer werkendag. Morgenavond misschien eens naar de pediater gaan, we zullen zien hoe het vannacht gaat.

Kleine Kadee = Kleine Sloeber!

Jaja…

Het is zover…

Onze Kleine Kadee heeft zijn eerste vriendinnetje!

Toen ik hem vanavond ging halen bij onze onthaalmoeder, bleek dat er luuuv in the air hing.
Kleine Raja (geen idee of ik het zo juist schrijf) blijkt onze Kleine Kadee vrij onweerstaanbaar te vinden en hem heel graag kusjes te geven.
Deze namiddag had ze met haar twee handjes zijn hoofdje vastgehouden en hem een dikke zoen gegeven.

En onze Kleine Kadee?
Die liet het zich allemaal welgevallen natuurlijk.

Wat had je gedacht!?