Villa Euforie

Na een week konden we ons laatste ziekenhuisbezoek afsluiten en naar huis gaan.
Ok, aan een tragere inloopsnelheid dan eerder, maar dat zal mettertijd wel goed komen.

Elke dag meer wordt Kadeeke zichzelf.
En we leefden toe naar dit weekend, want dit weekend gingen we onder ons 4 naar Villa Rozerood.
Bijtanken, uitrusten, van elkaar genieten.

Dat hébben we gedaan. We hebben gewandeld, gebabbeld, lieve mensen leren kennen en ook een heel lieve oude bekende teruggezien 😊
Maar vanavond beleefde ik toch wel echt een euforisch moment.
Hou je vast…

Goed 4 jaar geleden stopte Kadeeke met eten. Ineens. We zijn toen diep gegaan, maar dat weet u vast nog.
Sinds september wordt mijn knuffelheld weer over de maag gevoed. Niemand die het snapt, maar hierover stel ik nu eens geen vragen zie 😆
We zijn nu half november en het kriebelde al even bij mij om toch nog eens te proberen hem een soyapudding te laten proeven. Hij kon daar zo ontzettend van genieten vroeger…
Maar tegelijk was ik ook wel bang. Wat als zijn slikreflex onvoldoende bewaard gebleven was? Wat als hij zich verslikte? Wat als zijn maag het toch niet zou verdragen en hij zich slecht voelde?
Mijn idee rijpte, mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in Kleine Kadee groeide en ik kon nog altijd terugvallen op mijn logopedische achtergrond.
Dus besloot ik dat vandaag dé dag was en vroeg ik met het hart in de keel een soyapudding aan de verpleging.
Zou hij het nog kunnen? Zou hij het nog willen?
De eetzaal was leeg, op Kadeeke, mij en de papa van een ander gezin na.
Daar gingen we.
De eerste hap was geen succes: hij keek eens raar en walgde op de consistentie in zijn mond.
Daarna kwam het besef wát ik in zijn mond had gestopt en kwamen de pretlichtjes in zijn ogen!
Mijn held at zowaar een stuk of 10 hapjes pudding, iets wat ik een jaar geleden nooit geloofd zou hebben!
Kippenvel over heel mijn lijf 🙂
Ik ben euforisch!!!

Flavie kwam erbij en ook zij straalde toen ze zag wat haar grote broer deed. En de papa van dat andere gezin? Die was denk ik even emo als ik.
Zó trots op mijn Kleine Kadee. Hij blijft me verbazen, telkens weer.
Misschien moet ik zijn naam hier maar eens veranderen van Kleine Kadee naar Straffe Kadee?

Herfstvakantie

Ik zou u kunnen vertellen over hoe ik gezwicht ben envoor Flavieke mee ging in het Halloweenthema. Ik zou u kunnen vertellen over hoe ik ook dit jaar ging praten voor de laatstejaarsstudenten logopedie aan HoGent, over het leven zoals het is met Kleine Kadee. Ik zou u kunnen vertellen over het kampje waarvoor we Flavieke inschreven voor deze vakantie, waarin ze kon gaan knutselen en leren over omgaan met emoties. Ik zou u kunnen vertellen over hoe een vriend zijn pensioen en zijn verjaardag tegelijk vierde. Maar nee. Ik ga u een ander vertelselke vertellen. Kleine Kadee vond een doorsnee Herfstvakantie maar zozo. In de nacht van zaterdag op zondag kreeg ik telefoon van de kortopvang: Kadeeke had wat temperatuursverhoging en braakte. Mijn inwendige alarmbellen sloegen aan het rinkelen… Tegen maandagavond was de temperatuur weer normaal, maar het braken bleef. Maandag leek hij eigenlijk ok. Tot ’s avonds… toen begon hij weer te braken. Dinsdagvoormiddag nam ik contact met de gastro-enteroloog en die liet me toch maar naar spoed vertrekken. Diezelfde avond werd hij opgenomen op pediatrie en daar zijn we nu nog. Flavieke haar hart brak (en het mijne ook). Grote Kadee verbaasde zichzelf met zijn kookkunsten in mijn afwezigheid. En Kleine Kadee? Dat gaat op en af. De sondevoeding loopt nu heel traag binnen. Gisterenavond kreeg hij een lavement en perste hij er een keiharde bol stoelgang uit, ter grootte van een pompelmoes, I kid you not 😳 Vanavond kreeg hij nóg een lavement, deze keer met een zachtere substantie als resultaat. Maar ook weer… veel. Morgen staat er nog een allergietest op het menu, en mogelijk een rx van zijn onderbuik. En dan hopelijk morgennamiddag toch maar naar huis. Dag per dag laat ik het wat op ons afkomen. Alleen zou ik dringend Flavie willen gaan platknuffelen. Want wat houdt ze zich weer kranig, ondanks haar peperkoeken hartje 💔