Na een week konden we ons laatste ziekenhuisbezoek afsluiten en naar huis gaan.
Ok, aan een tragere inloopsnelheid dan eerder, maar dat zal mettertijd wel goed komen.
Elke dag meer wordt Kadeeke zichzelf.
En we leefden toe naar dit weekend, want dit weekend gingen we onder ons 4 naar Villa Rozerood.
Bijtanken, uitrusten, van elkaar genieten.
Dat hébben we gedaan. We hebben gewandeld, gebabbeld, lieve mensen leren kennen en ook een heel lieve oude bekende teruggezien 😊
Maar vanavond beleefde ik toch wel echt een euforisch moment.
Hou je vast…
Goed 4 jaar geleden stopte Kadeeke met eten. Ineens. We zijn toen diep gegaan, maar dat weet u vast nog.
Sinds september wordt mijn knuffelheld weer over de maag gevoed. Niemand die het snapt, maar hierover stel ik nu eens geen vragen zie 😆
We zijn nu half november en het kriebelde al even bij mij om toch nog eens te proberen hem een soyapudding te laten proeven. Hij kon daar zo ontzettend van genieten vroeger…
Maar tegelijk was ik ook wel bang. Wat als zijn slikreflex onvoldoende bewaard gebleven was? Wat als hij zich verslikte? Wat als zijn maag het toch niet zou verdragen en hij zich slecht voelde?
Mijn idee rijpte, mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in Kleine Kadee groeide en ik kon nog altijd terugvallen op mijn logopedische achtergrond.
Dus besloot ik dat vandaag dé dag was en vroeg ik met het hart in de keel een soyapudding aan de verpleging.
Zou hij het nog kunnen? Zou hij het nog willen?
De eetzaal was leeg, op Kadeeke, mij en de papa van een ander gezin na.
Daar gingen we.
De eerste hap was geen succes: hij keek eens raar en walgde op de consistentie in zijn mond.
Daarna kwam het besef wát ik in zijn mond had gestopt en kwamen de pretlichtjes in zijn ogen!
Mijn held at zowaar een stuk of 10 hapjes pudding, iets wat ik een jaar geleden nooit geloofd zou hebben!
Kippenvel over heel mijn lijf 🙂
Ik ben euforisch!!!
Flavie kwam erbij en ook zij straalde toen ze zag wat haar grote broer deed. En de papa van dat andere gezin? Die was denk ik even emo als ik.
Zó trots op mijn Kleine Kadee. Hij blijft me verbazen, telkens weer.
Misschien moet ik zijn naam hier maar eens veranderen van Kleine Kadee naar Straffe Kadee?