En wat brengt de Paashaas dit jaar?

Bijna vergeten opschrijven, shame-on-me!

Een dikke week geleden zijn we met onze Kleine Kadee bij de gastro-enteroloog geweest omdat hij de laatste tijd weer zoveel overgeeft.
Opstoot van de reflux? Ontsteking op zijn maag? Voedselallergie? Nog iets anders?
De dokter besloot ons op 7 en 8 april te laten terugkomen om Kleine Kadee uitgebreid te laten onderzoeken. Er zou sowieso een CT-scan gemaakt worden voor de neurologe, waarvoor hij onder narcose moet. Ze gaan dan ineens ook een gastroscopie, een pH-metrie en allerlei andere onderzoeken doen als hij dan toch slaapt, zodat hij zo weinig mogelijk last heeft.
De dokter vroeg ons intussen geen producten aan Kleine Kadee te geven die koemelk bevatten, maar deze te vervangen door producten op basis van soja (met extra calcium :)).

Geen chocolade-paaseitjes dit jaar voor Kleine Kadee dus, of weet er iemand of ze tegenwoordig ook chocola maken met soja?

’t Is gelukt!

Weet je nog? Die babyslofjes?

Het is me toch gelukt! 😀

Ondanks het feit dat ik dacht dat het niet zou lukken met de machine die ik hier (in bruikleen) heb, ben ik er toch maar in gevlogen. Samen met de mama van een vriend van ons die naaister is, maakte ik een proefexemplaar en toen ging ik zelf voor het echte werk.
Mijn schoonzus E is onlangs bevallen van een (tweede) dochtertje en ik zocht voor haar een mooi stofje uit en ging ervoor.
En ik ben stiekem apetrots op het resultaat…

Ook schoonzus E vond ze super en dat vond ik natuurlijk wel fijn, stel je voor dat het helemaal haar smaak niet was 😉

Ennoewist?

Ennoewist? Bwa, ça va…

Dat is een “converstatie” die we zo vaak voeren. Maar klopt het wel?
Mensen vragen me – gezien mijn thuiszijn – heel vaak “ennoewist”, maar wat kan ik daar eigenlijk anders op antwoorden dan “bwa, ça va”?
Want vaak weet ik zélf niet eens hoe het met me gaat.

Klinkt dat raar?

Laat me dan even verduidelijken (of toch proberen).

Onlangs kwam ik namelijk tot een vaststelling. Ineens kon ik een gevoel benoemen waar ik ondertussen al 2 jaar mee rondloop. Een gevoel waarvan ik me wel bewust was dat het aanwezig was, maar waar ik geen woord op kon plakken. Met één woord lukt het me nog steeds niet, maar zoals gezegd: ik zal het proberen uitleggen.
Ik heb het gevoel dat ik mezelf in de tijd achternahol. Door alles wat er gebeurd is met Kleine Kadee was er eigenlijk geen tijd om stil te staan bij mijn eigen verwerking, mijn eigen besef van tijd, mijn eigen “beleving”. Eva-ging-door.
Nu ik thuis ben en mezelf ergens wel verplicht om bij te benen, is die tijd er wél. En meteen ook het besef dat ik niet “bij” ben. Qua verwerking hink ik een tijdje achterop. Ik weet dus eigenlijk niet hoe het NU met me is, want voor mijn tijdsbeleving is het nog niet NU…

Zwaar filosofisch gezwam? Nee, zo voelt het gewoon voor mij.

En met u? Hoewistmetu? 😀

In een poging om de lente naar hier te lokken…

… alvast wat “lente-gevoel” creëren op mijn blog qua kleur 😀

Een week van extremen

De titel vat mooi samen hoe onze vorige week eruit zag.

Eerst heel mooi nieuws: kort na de Paasvakantie zou onze Kleine Kadee 2 dagen in de week kunnen starten in een dagcentrum dat we bezochten!
Het is allemaal ineens heel snel kunnen gaan doordat wij ook al akkoord waren om Kleine Kadee 1 of 2 dagen in de week te laten starten en daarna uit te breiden. Fijn nieuws dus! 😀
Binnenkort komt de gezinsbegeleidster van de school nog eens langs om alle papieren in orde te maken en een goed beeld van onze Kleine Man te schetsen zodat ze het team goed op de hoogte kan brengen van zijn voor- en afkeuren, eigenheden, … Zo gauw dat in orde is en alles “officieel” is vertel ik hier meer!

Maar nog geen uur na dat telefoontje kreeg ik heel ander nieuws over de gezondheid van onze Kleine Kadee… Hij “piepte” (nee, hij niet, zijn ademhaling) al sinds zondag en hij had koorts dus maandag direct gebeld naar de pediater. Die namiddag kon ik langskomen.
Die vermoedde direct een longontsteking en dan ging het heel vlug: brief voor verpleegkundige op pediatrie, voorschrift RX van de longen, nog een andere verwijsbrief, niet-betalen-meteen-naar-ziekenhuis-want-het-moet-nu-snel-gaan-mevrouw, …
Ik dus met Kleine Kadee naar het regionale ziekenhuis hier in de stad, Jette bereiken in volle avondspits leek niet zo’n denderend goeie optie.
En wat bleek ’s avonds laat toen alle resultaten binnen waren? Bloed was ok, RX van de longen was ok, Kleine Kadee had geen koorts meer (!), dus ja, daarblijven in observatie en “het zal een virale infectie op zijn longen zijn”.
Hij heeft een paar dagen aan een baxter gehangen, had er de tijd van zijn leven (kirren en roepen en verpleegsters rond zijn vinger draaien als een volleerde Casanova), sliep door (!!!), …
Enkele dagen later mochten we naar huis, aërosol in de aanslag en kine ingeschakeld.

En Kleine Kadee doet het goed.
Alleen slaapt hij niet meer door…
Hoewel, ik durf het bijna niet luidop zeggen dus zal ik het maar schrijven vannacht heeft hij geslapen tot bijna 8 uur vanmorgen!

Zou het dan toch…? 🙂