’t Is altijd lente…

… in de ogen van de tandartsassistente!

Alleen was er geen tandartsassistente in de buurt…

Laat ik bij het begin beginnen.
Vorige week moest ik naar de tandarts (afspraak 3 maanden op voorhand moeten maken, agenda volledig volgeboekt. Agenda van de tandarts, niet van mij).
Een vulling in een van mijn kiezen die ik al van in mijn kindertijd had (goed gedaan tandarts H! 😉 ) vertoonde een barstje en er was wat cariës onder geraakt 😦
Bon, moest gemaakt worden, dus ik naar de tandarts. Ik ben niet bang om naar de tandarts te gaan, alleen voor tandsteenverwijderingen. Ah ja, want dat wordt niet verdoofd en geeft zo’n ambetant venijnig gevoel. Maar da’s weer een ander verhaal.
Vorige week dus.
Jonge tandarts die in de praktijk van zijn vader werkt. Komt af met een verdoving. Allemaal goed en wel… tot hij begon te boren. Mijn wang was wel verdoofd, maar dat was dan ook alles. Even bijverdoven mevrouw (ja graag). Hij begint weer te boren en zzzzing!!! wéér vanalles behalve mijn tand die verdoofd was. Vader tandarts kwam er bij, er werd wat overlegd tussen vader en zoon en uiteindelijk verdooft zoon rondom de tand. Deze keer met succes, tand was in dromenland :D.
Vader komt het werk van zoon nog een paar keer observeren, geeft hier en daar een aanwijzing… so far so good.
Ondertussen lag ik al 2 uur (2 uur!!! u leest het goed) met mijn mond open en ik kon mijn kaken bijna niet meer van mekaar houden. Net bij de laatste stap waar zoon tandarts groefjes in de bovenkant van de vulling maakt zie ik ineens paniek in zijn ogen flitsen. En alsof dat nog niet genoeg is hoor ik de paniek in zijn stem doordringen als hij zegt (roept): “Papaaaaaa…. kunde gij ne keer koooomeeeeen?”
Ik verzeker u beste lezer, de paniek drong ook tot bij mij door!
Had hij toch wel met het maken van die groefjes het vulsel weggeduwd???
Ik zag het zo al voor mij: alles ging weer moeten worden uitgeboord, al dan niet met werkende verdoving en ik zou daar NOG langer moeten liggen met mijn mond wijd open…
Maar papa kwam zoon (en mij redden) en kon nieuw “vulsel” aanbrengen zonder heel die voorgaande procedure.
Ik ben nog nooit zo blij geweest toen ik de deur van een tandartsenpraktijk achter me dicht kon trekken… tot ik thuis kwam en de pijn in mijn kaken begon te voelen…
Grote Kadee zat op me te wachten toen ik thuis kwam en had zich toch ook al wel afgevraagd waar ik zo lang bleef voor uiteindelijk toch maar een onnozel vullingsken. Maar de tender love and care waarop ik hoopte na al die miserie en boren en mislukte verdovingen en mij zielig voelen bleef uit… Grote Kadee vond de situatie hilarisch…

Mànnen… 😉

PS: overmorgen moet ik terug… hopelijk dan met iets meer succes.

HOERA Hip Handwerk

Hier en daar zag ik de laatste tijd in blogland berichten vliegen over HOERA Hip Handwerk in Hasselt. Afgelopen weekend vond er in het Modemuseum een soort beurs plaats met standhouders die allerhande zelfgemaakte spullen aan de man of vrouw probeerden te brengen. Gaande van met stof beklede boekjes over juwelen tot keramiek en tekeningen.
Ik heb mijn ogen de kost gegeven, de creatieve kriebel begon serieus te kriebelen, al was de ene stand inspirerender dan de andere. En de ene standhouder ehm… “aangenamer” dan de andere…

De stand waar vriendin I en ik maar naar bleven terugkeren was die van een zekere Mitsy. Zij maakte gedurende 3 maanden elke dag een voorstelling in keramiek van telkens een ander gevoel. Prachtig wat ze maakte! Het sprak ons heel erg aan…
Voor de nieuwsgierigen onder jullie: hier krijg je een beeld van wat ik bedoel.

Limburger, wereldburger…

Altijd al heb ik graag gereisd. Op vakantie gaan, andere culturen leren kennen, vreemde talen rondom je horen, …
Ook samen met Grote Kadee heb ik al wat kilometertjes afgelegd.
Maar samen hebben we een zwak voor Scandinavië ontwikkeld. De afgelopen jaren waren we er gezien de toestand van Kleine Kadee niet geraakt, maar dit jaar wilden we eigenlijk graag voor de eerste keer samen met hem naar het hoge Noorden.

En toch werd het een andere vakantie dit jaar…
Ik was niet helemaal “in mijn haak” (mentale ups en downs en pingpong enzo), Kleine Kadee deed weer meer aanvallen die moesten gecontroleerd raken, en voor we het wisten was het bijna september. In najaar kan het zeker nog mooi zijn in het Noorden, maar wij zijn geen van beiden vrienden-van-de-sneeuw-en-kou en de kans op mooi zomerweer wordt in het najaar toch al iets kleiner in die Noordelijke contreien.
We bekeken even de opties en besloten om een weekje bij mijn ouders te gaan logeren: het schone Haspengouw.
Ik groeide op in dat kleine dorp, best ver van alles vandaan, en had me nooit kunnen voorstellen dat ik terug zou keren als toerist (al zijn de toeristen daar in de streek de laatste jaren oververtegenwoordigd) :D.

Maar kijk: Limburgers worden niet voor niets wereldburgers genoemd: ideale vakantiestreek! 😉
We hebben een heerlijke week gehad: uitrusten, tijd voor mekaar, oma en opa die genoten van Kleine Kadee (en toch ook de zorg een stukje hebben kunnen overnemen, waarvoor dank) enz.
We hebben deze keer eigenlijk bijna aan niemand laten weten dat we een hele week bij oma en opa zouden logeren. Misschien een egoïstische manier van denken, maar dit was ónze vakantie, op óns ritme.
Het was fijn eens gewoon “onder ons” te zijn.

Deze week heeft Grote Kadee ook nog verlof, volgende week back to reality.

Morgen (vervolg)

Het was even denken welke titel ik boven dit stukje zou zetten. Op 31 augustus zijn we (zoals ik in de vorige post schreef) naar Jette gegaan, alleen kwam het er tot nu toe niet van een stukje te schrijven over wat daar allemaal gezegd is…

Hoe dat komt vertel ik later :).

Droogjes “Morgen (vervolg)” dan maar.
Kleine Kadee kreeg eerst een EEG. Hoewel hij de laatste tijd tamelijk felle aanvallen doet en ook vrij frequent, deed hij er natuurlijk tijdens de afname van het EEG geen :). De sloeber… 😉
Dat maakt dat er geen registratie is van wat de hersenactiviteit weergeeft tijdens een aanval, maar ook zonder aanval was tot nu toe meestal wel epileptische activiteit te zien op het EEG. Deze keer niet! Het beeld was rustig!
Da’s op zich dus wel positief.
Daarna gingen we bij de neurologe langs.
Zij stond ook niet zo hard te springen voor een maagsonde voor onze Kleine Kadee en stelde voor om eerst de Topamax – die als bijwerking zou kunnen leiden tot minder eetlust en zelfs gewichtsverlies (!) – af te bouwen en stilaan Keppra (een andere epilepsieremmer) op te bouwen.
Voor we bij de gastro-enteroloog binnengingen werd Kleine Kadee nog even gewogen en gemeten: 12 kg en 93 cm. Gezien zijn gewichtstoename was ook deze dokter tevreden en werd het plan van de maagsonde voorlopig van tafel geveegd.

Ik ben heel opgelucht dat die sonde er nu niet komt. Kleine Kadee heeft – mits wat krachtvoer en extra voeding – op korte tijd gewicht gewonnen en doet het alles welbeschouwd redelijk goed.
Nu maar hopen dat hij goed reageert op de Keppra en dat hij tijdens de overgang van de ene epilepsieremmer naar de andere niet slecht reageert.
Grote Kadee en ik krijgen nog altijd kippenvel bij de gedachte aan de overgang naar Rivotril die ooit gemaakt werd…  Kleine Kadee werd op slag een lappenpop, reageerde op niets meer… We zijn toen in allerijl naar de spoed gereden. Maar we zullen maar vertrouwen hebben.
Kleine Kadee is ondertussen ook al iets minder klein :).