Regenboog

Na bijna 3 jaar ben ik zover… een foto-album maken voor/over Kleine Kadee.
Ik denk dat geen enkel ander kind zo vaak gefotografeerd is (met dank aan hobby-fotograaf Opa), maar het viel me best zwaar om al die foto’s in een album te gieten.
Confrontatie met de grote C…

Maar nu ben ik dus zover. Ik liet Opa langsgaan bij de fotograaf om “goeie” afdrukken te laten maken (beetje meer kwaliteit dan bvb HEMA en dergelijke, verder geen slecht woord over mijn lijfwinkel :D) en vanaf volgende week begin ik er aan.
Ik wil een soort scrapbook maken, maar dan niet zo van dat stuntelig geknutsel, maar een soort collageboek. Er zijn zoveel soorten scrapping, en ik heb mijn goesting gevonden (denk ik).
Stempels aller landen, hou je vast aan de takken van de bomen, want Eva is er klaar voor!
Jaja: ik heb stempels klaarliggen, papiersoorten, reclamefolders met mooie kleurtjes, lintjes, knopen en vooral… véél foto’s!
(Beste lezer, voor u zich ongerust begint te maken na deze opsomming van materialen, geen paniek! Ik beloof plechtig dat ik het geen kakofonie zal laten worden.)

Toen ik de foto’s selecteerde en tekstjes en herinneringen kwam er heel veel weer boven. Mooie dingen, grappige dingen, maar toch ook een hoop pijn.
Maar ik voel dat de tijd er rijp voor is.
Eén van de mooie dingen die bovenkwamen en die ik zeker wil gebruiken in het album is iets dat ik jullie ook niet wil onthouden.
Het is een tekst die Oma M schreef op de dag dat Kleine Kadee geboren werd.
Ik kreeg hem te lezen toen ik – met mijn lijf vol razende hormonen – thuiskwam uit het ziekenhuis.
Je raadt vast het resultaat al wel 😀

Lees en geniet… ik geniet nog steeds.

Je zal het misschien niet geloven
maar er stond een regenboog
toen jij geboren werd…

Het was guur en ruw decemberweer,
maar binnen
in het moederhuis
was het warm en trilde ik
van geluk,
van zoveel liefde…

Heel even keek je naar mij
en ik zag je blauwe ogen.
Je leek op je papa maar
ik wou zo graag ook
een glimp van je mama zien…

Wat was je mooi,
helemaal af, volmaakt.
Ik kreeg niet genoeg van je,
raakte niet verzadigd van
zoveel kwetsbaarheid…

misschien vind je het vreemd
maar er stond een regenboog
toen ik opnieuw geboren werd.

*edit*: Oma M gaf uiteraard haar toestemming voor het publiceren van haar tekst 😉

Vlieg

Sinds Kleine Kadee naar de instelling gaat, heb ik al zo vaak gedacht “kon ik daar maar eens een vlieg zijn!”…

Ik kan me voorstellen dat elke ouder dat wel eens denkt als zoon of dochter naar school begint te gaan, maar bij mij ligt het toch nog een beetje anders.
Enerzijds ben ik natuurlijk nieuwsgierig naar hoe Kleine Kadee reageert op die omgeving (en die omgeving op hem). Maar anderzijds zou ik er ook willen stelen met mijn ogen.
Met een “normaal” kind spelen gebeurt voor mij spontaan. Je wéét ook min of meer wat dat spelen inhoudt. Je wéét waaraan je je mag verwachten als een kind naar de kleuterschool trekt.
Met mijn Kleine Kadee spelen gebeurt ook wel spontaan, maar wat dat “spelen” precies is, is moeilijk te definiëren. En “school”, dat was toch wel vrij abstract in zijn geval…
Je vervalt ook al gauw in dezelfde dingen, want uiteindelijk kàn hij ook nog niet veel.
Liedjes zingen, paardje rijden op mijn knie, knuffelen, kietelen, voelen aan speelgoed, voorlezen…
Wat zouden ze dan op school met hem spelen? Welke ideeën hebben ze daar uit hun hoge hoed getoverd? Vindt hij dat leuk?

Ik vond het dan ook heel erg fijn om vorige maandag op de ouderavond zelf te ervaren wat Kleine Kadee meemaakt.
De avond was nl. zo opgezet dat we een aantal activiteiten door de bril van onze kinderen zouden meemaken en dat aan de hand daarvan de werking wat verduidelijkt zou worden.
Zo was er een voetbubbelbad (tja, hoe noem je zo’n ding???) waar we onze handen in mochten steken en dan “bubbels vangen”. Ik werd hierbij ook even geblinddoekt om te ervaren hoe intens die prikkels zijn als je niet ziet wat er gebeurt en dus ook niet kan anticiperen.
We hebben ook gevilt.
Gek, maar hoe creatief ik bij momenten ook mag zijn, het was nooit in me opgekomen dat Kleine Kadee dit (samen met mij) ook kan!

Het maakte het hele schoolgebeuren voor ons als ouder toch een stuk concreter en dat is fijn.

Moet er nog water zijn?

Afgelopen (lang) weekend waren we bij Oma en Opa in Limburg.
Regen regen regen, ook aldaar…
Maar het werd toch wel even spannend toen we op het nieuws hoorden dat onze stad onder water dreigde te lopen! Het kanaal was zowaar overstroomd!
Het is best moeilijk om je daar iets bij voor te stellen eigenlijk.
Het stadscentrum ligt voor het grootste deel een stuk lager dan dat kanaal en als zo’n kanaal dan letterlijk overloopt is het maar een kwestie van tijd natuurlijk.
Toen we terug thuiskwamen gisteren was het grootste gevaar al geweken, maar we zijn toch maar even de ramptoerist gaan uithangen, samen met Kleine Kadee.
Grote Kadee was fotograaf van dienst 🙂

Deze slideshow vereist JavaScript.

Er hing best een rare sfeer in de stad… Het viel me van bij het begin dat ik hier woonde op dat de meeste  mensen hier nogal “op zichzelf” zijn. Gewoon een praatje beginnen maken met iemand die je niet of niet goed kent is hier nogal not done.
Maar nu stopte iedereen onderweg om het met elkaar over dat ene grote onderwerp te hebben: het kanaal is overgelopen!!! Mensen die we niet kenden wisselden een blik van verstandhouding met ons, buren stonden volop te praten…
Toch een klein positief puntje in al die waterellende?

Oeps… toch een paar dingen over het hoofd gezien.

Het is toch wel weer aanpassen hoor, nu ik terug toegang heb tot het WereldWijde Web… Ik ben het niet meer zo gewoon om even een logje uit mijn mouw te schudden moet ik vaststellen.
Maar gelukkig heb ik nog een hoop om over bij te schrijven tegen dat de muze me weer bezoekt 🙂

Zo heb ik vastgesteld dat ik op 7 juni al een jaar aan het bloggen was! Een verjaardag die ik helemaal over het hoofd heb gezien.
Nu heb ik al gezien bij medebloggers dat ze dan een “give away” doen, of originele vragen van hun lezers beantwoorden of nog iets anders. Het zijn misschien vijgen na Pasen, maar ook ik heb hierover nagedacht deze week.
Een give away vind ik niet echt passen bij het hoofdonderwerp van mijn blog, maar als jullie originele vragen hebben: laat maar komen!
(Ik behoud me wel het voorrecht om zelf te beslissen of ik al dan niet antwoord 😉 )

En dan ben ik nog ergens over “vergeten” schrijven.
1 september 2010.
De dag waarop mijn Kleine Kadee normaal gezien de eerste keer naar de kleuterschool zou gaan. Nu gaat hij al van in april dit jaar naar een daginstelling voor niet-schoolgaande kinderen, maar wij noemen dat ook “school”. Maar natuurlijk is dat niet helemaal hetzelfde…
Meestal heb ik er wel vrede mee, maar op een dag als 1 september knaagde het toch… Alle andere peuters worden dan kleuter, gaan vanaf dan écht naar school, leren enorm veel bij, oefenen hun sociale vaardigheden, motoriek, taal, cognitie…
En onze Kleine Kadee dus niet.
Ik ben heel tevreden van “zijn school”, echt waar. Maar het is niet hetzelfde.
En het is niet eerlijk.
Soit, nu kan ik er wel weer tegen, maar op 1 september had ik het moeilijk.
Eigen aan mama’s die dag, zeker, of kun kadeeke nu écht naar school gaat of niet 😉

En dan nog iets: het vervolg van mijn fameuze tandartsbezoek!
Man man man… Ik ben nooit bang geweest om naar de tandarts te gaan, maar nu… Bibberen! Echt waar.
Weer dezelfde tandarts, die zich bij het binnenkomen al begon te excuseren voor de vorige keer.
En guess what?! Verdoving rechtstreeks rond de tand en wéér 2u met mijn bekje opengelegen!!!
Ik ben ervan af nu, en daar ben ik echt niet rouwig om. Volgend jaar, bij de volgende controle dus, wil ik een andere tandarts uit de groepspraktijk en daarmee basta! 😀

Doorbreking van de radiostilte (hoop ik)

Nu was het toch al wel heel erg lang geleden dat er hier nog eens iets nieuws verscheen, niet?

Wel, dat komt omdat de LAN-aansluiting van mijn computer de geest gegeven had en ik enkel ’s avonds eens op de laptop van Grote Kadee kon s(m)urfen.
Maar nu hebben we een (nieuwe) draadloze router gekocht en ik ben weer online!!! 😀
Tja, zo schrijven op deze blog is niet iets dat ik op commando kan, als het “moment van de muze” daar is, schrijf ik alsof ik nooit iets anders gedaan heb, maar vraag me dan niet nog een uur of 4 te wachten en het dan uit te schrijven, want dan komt het niet.

Ons draadloos internet doet nog steeds niet helemaal wat het moet doen. Afhankelijk van waar we de router plaatsen (in de berging of in de gang) hebben we al dan niet verbinding met het internet. Maar soit, hij staat nu in de gang en I’m back!

Binnenkort mogen jullie dus een grote inhaalbeweging verwachten, want in al die tijd zijn er natuurlijk ook weer dingen gebeurd die ik met jullie wil delen.

Hou je vast aan de takken van de bomen, want Eva schiet in actie! 😛