Man man man toch! Op uitstap met ons is altijd een belevenis…
Gisteren gingen we naar Kwatrecht om een school voor Kleine Kadee te bekijken. “We” is in dit geval Grote Kadee, Kleine Kadee, ikzelf en Y, onze thuisbegeleidster en steun en toeverlaat in het maken van deze toch best wel moeilijke keuze (en nee, Y, dat zeg ik niet alleen omdat ik weet dat je hier ook soms leest 😉 ).
Mijn twee Kadeeën en ik parkeerden – op de verkeerde parking bleek achteraf, maar soit – Kleine Kadee in de buggy, Grote Kadee en ik op weg naar de plaats van afspraak.
Nu had ik het die dag in mijn hoofd gekregen van laarzen met hakken te dragen, ondanks het feit dat het barkoud was, gesneeuwd en goed gevroren had. Dus terwijl we aan het stappen waren bedacht ik nog wat voor een kieken ik toch wel was om uitgerekend met zo’n weer hakken te willen dragen. Ik zou beter een voorbeeld nemen aan het schoeisel van Grote Kadee: stevige stapschoenen met een degelijk profiel!
Ik was nog maar net klaar met denken of – ZWIEP – … het was zover.
Nee beste lezer, niet ik, maar mijn lieve Grote Kadee was onderuit gezwierd en lag op zijn achterste op een grote ijslens… en stond niet meer recht. Ik had bij zijn val precies iets horen kraken dus bereidde me al voor op een gebroken been of pols of weet-ik-veel. Maar na eerst wat beduusd kijken kon hij terug spreken en bleek dat hij zelf niet recht zou geraken.
Ik blokkeerde de buggy van Kleine Kadee en trok mijn Grote Kadee recht (jaah, ’t is wat met die Kadeeën! :D).
Klank viel weer even weg maar hij bleef staan en zakte niet door zijn been. Toch had hij serieus pijn en werd het al mankend naar plaats van afspraak “lopen”…
Daar aangekomen stond Y ons al op te wachten (ah ja, met dat zwiepen en manken hadden we toch wel wat vertraging opgelopen) maar bleek ook een brandalarm in werking te zijn getreden. Alleen wist niemand waar het brandde. 😐
Bleek uiteindelijk vals alarm te zijn…
Het contact met de directie en de groepsverantwoordelijke viel best goed mee, maar Grote Kadee kreeg hoe langer hoe meer pijn aan zijn been. Daarom werd de schoolverpleegster erbij gehaald. Die gaf Grote Kadee voorlopig een ijskompres, want straks moest de dokter Kleine Kadee toch zien en dan kon die ook wel even naar Grote Kadee kijken.
Na het gesprek gingen we de school even bezoeken, maar echt rondwandelen was toch wel moeilijk voor Grote Kadee. We zijn dus maar eerst langs de dokter geweest en die wou op zeker spelen en stuurde ons naar de spoed om foto’s te laten maken.
We zijn nog enkele klasgroepjes gaan bezoeken en zijn dan naar Tante M gereden, een zus van Grote Kadee. Kop soep binnengelepeld en M en Grote Kadee zijn dan naar spoed gereden.
Om een lang verhaal kort te maken: er is geen breuk te zien (gelukkig!) en het zou waarschijnlijk een spierscheur zijn.
We hadden gepland om dit weekend bij mijn ouders door te brengen, maar zouden normaal gezien pas zaterdagmiddag vertrekken. Ik vreesde dat dat been ’s anderendaags nog veel meer pijn zou gaan doen, dus zijn we toch maar vrijdagavond vertrokken. En ja hoor, Grote Kadee wist van geen afgeven: hij wou zelf rijden! Ik heb aangeboden (herhaaldelijk) om te rijden, maar nee nee, hij kon dat… Tot we daar aankwamen :(.
De pijn sloeg toen helemaal toe, hij kon amper stappen.
Ik heb hem (zoals de dokter gezegd had) een Dafalgan Forte gegeven en in bed gestopt en hij was al in dromenland voor zijn hoofd het kussen raakte.
Vandaag na een goeie nachtrust gaat het gelukkig al heel wat beter!
Ja, zo zie je maar: Grote of Kleine Kadee, je hebt er je handen vol aan :p (maar ik doe het met veel liefde hoor!)
Over Kleine Kadee en Grote Kadee en Flavie en... 