Mond vol tanden

Soms verrast het leven je.
Soms zijn er mensen in je leven voor die verrassing zorgen.
Soms… sta ik versteld van hoe lief mensen zijn.

Door de toestand van Kadeeke maakten we al heel wat verrassingen mee.
Heel fijne verrassingen, maar ook heel nare…
Over die laatste gaan we het vandaag niet hebben, dit wordt een positieve post (en wàt voor een!).
Er was een grote actie voor de Warmste Week in mijn geboortestreek enkele jaren terug, ten voordele van het Steunpunt Kinderepilepsie.
Er was de actie die mama’s voor Kadeeke en mij opzetten, zodat wij samen in Villa Rozerood konden gaan bekomen van die lange ziekenhuisopnames
We leerden vzw’s kennen als De Wombat, Bring A Smile, Smile to Me, Beyond The Spoken, …

Telkens weer overvalt een diep gevoel van dankbaarheid ons.
Want dit zijn mensen die puur uit zichzelf, om een ander te helpen, dingen organiseren.
Die openstaan voor kinderen die ‘anders’ zijn (dat dat geen evidentie is hebben we helaas al te vaak mogen ondervinden), hen willen laten meebeleven en genieten, die de moeite willen doen zich in hun leefwereld te verplaatsen.

Dit gaat over volwassen mensen.
Maar een klein half jaar geleden werd ik gecontacteerd door een vriendin.
Ze had haar tienerdochter verteld over Kadeeke en die had prompt besloten een actie ten voordele van hem op te zetten.
Ze nam de telefoon en vertelde me wie ze was en wat ze wilde doen.
Ik was onder de indruk…
Ik was geraakt tot in de puntjes van mijn tenen.
Stil vroeg ik me af of ik die mondigheid en daadkracht al had op mijn 15 of 16 jaar…

L (ik weet niet of ze het fijn vindt als ik haar hier met naam en toenaam noem, en aangezien ik mijn eigen gezin ook wat anoniem hou hier doe ik dat voor haar ook maar) ging aan de slag.
Ze maakte sleutelhangers met rondjes en hartjes, schilderde alles en zamelde centjes in.
Maar toen haar actie afgelopen was, was ze nog niet helemaal tevreden.
Ze zag het groter.
L sloeg aan het bakken en bakte pannenkoeken en chocoladetaarten, de ene na de andere.

Vorige week stonden L en haar mama hier aan de deur.
Met enkele prachtige sleutelhangers, de lekkerste chocoladetaart ooit (echt, nom nom nom) en een enveloppe met haar zuurverdiende centen…
Ik was weer onder de indruk.
Doe het maar he, op die leeftijd.
L was zo ontwapenend, zo puur…

Dankbaarheid overviel me weer.
Eva, die het meestal goed kan uitleggen, stond met haar mond vol tanden.
Lieve L, ik heb het je toen gezegd, maar ik wil het hier nog eens herhalen: DANKJEWEL!
Voor je inzet, voor je enthousiasme, voor je echtheid, voor je interesse in Kadeeke zijn leefwereld, voor het open denken, voor het niet wegdraaien van wat anders is.
We gaan iets heel leuks voor Kadeeke verzinnen om met de centjes te doen.
Wat precies weet ik nog niet helemaal, maar ik laat het je zeker weten!