Kdo cadeau

Vorige week kreeg ik een heel leuk voorstel van vriendin B: of ik met haar en haar broer en 2 nichtjes mee wilde naar een voorstelling van Kdo, de nieuwe show van Cirque du Soleil.
Ja, dat moesten ze mij natuurlijk geen twee keer vragen!!!
Het heeft me deugd gedaan er eens uit te zijn, mijn gedachten te kunnen verzetten. Maar eerlijk gezegd (en daar waren we het achteraf allemaal over eens) was de show nogal ontgoochelend…
Er was geen verhaal, geen samenhang, de magie was er niet, het soms zelfs dreigende gevoel dat van Cirque du Soleil uitgaat, het-op-zeven-plekken-tegelijk-willen-kijken, het overdonderende…
Het was niet slecht, de acts op zich waren best knap. Zo was er een fantastische jongleur, een ontroerende flamenco-danseres, … maar het miste dat extraatje dat Cirque normaal gezien heeft.
Ik vroeg me af of we niet gewoon verwend zijn, maar de meningen waren gelijk…

Ach, zoals gezegd: het heeft me ontzettend veel deugd gedaan er eens uit te zijn, eens iets ànders te doen.
Ik ben nu een goeie twee weken thuis en ik begin daar eindelijk vrede mee te hebben. Ik heb lang een gevoel van “persoonlijk falen” gehad omdat ik het blijkbaar allemaal niet aankon/-kan. Maar onder andere door de lieve reacties hier besef ik nu meer dan ooit dat het hoog tijd was dat er iets gebeurde.
Ik ben de afgelopen twee jaar veranderd, ik ben niet meer de Eva van toen. Daarvoor is er te veel gebeurd en zijn de prioriteiten in mijn leven te zeer verlegd. Ik ben in zekere zin ook harder geworden denk ik…

Reacties van mensen (of beter: het vaak niet-reageren – en dan heb ik het niet per se over de blog) heeft me in een aantal gevallen de ogen geopend.
Nee, lieve lezer, ik heb het niet over jullie. Jullie hebben geen idee hoeveel kracht en energie ik uit deze blog en de reacties put!
Ik besef dat ik nu wat meer aan mezelf moet denken ipv altijd maar te investeren en contact te houden en de spons erover te vegen, maar dat valt me zwaar. Het lijkt me zo’n egoïstische manier om in het leven te staan!
Maar ik voel ook wel dat ik op ben, dus word ik voorlopig maar even egoïstische Eva…

Met spoed naar de spoed

Gisterenavond gingen oma en opa met Kleine Kadee naar de kine voor ademhalingsoefeningen en drainage omdat hij zo met slijmpjes blijft zitten.
Terwijl zij onderweg terug naar hier waren belde de kine mij al om te zeggen dat Kleine Kadee echt niet goed was en dat hij zo vreselijk hard gehuild had… We zouden toch beter nog eens langs de dokter gaan.

Een dokter vinden om 20u30 is niet zo simpel, zeker niet als het vertrouwen in de huisarts niet zo fantastisch groot is en je dus een andere dokter moet zien te vinden.
Het liefst ga ik met Kleine Kadee bij de pediater, gezien zijn dossier. Maar pediaters doen geen huisbezoeken.
Proberen bellen naar onze pediater dus om te horen of we nog mochten langsgaan, maar die was niet bereikbaar.
Ik had nog het telefoonnummer van de pediater van de Mexicaanse prik en belde haar op. Ze was nog op de spoedafdeling en als we nu vertrokken mochten we daar langskomen.

Zo gezegd zo gedaan…

Kleine Kadee werd onderzocht, gekeurd, er werden foto’s van zijn longen genomen, een snottebel voor RSV-test… en er werd alvast “een baxterke geprikt voor als we hem moeten opnemen op de afdeling” 😐
Dat prikken, dat vond Kleine Kadee niet zo leuk en dat liet hij duidelijk horen. Huilen deed ook duidelijk pijn aan zijn keel, dus zijn decibels namen aanzienlijk toe.
En wij, wij konden niet veel doen behalve hem proberen troosten en wachten…

Het huilen werd brullen en het brullen werd krijsen en toen kregen we toch een flesje melk van een lieve verpleegster. Die ZOOP hij letterlijk leeg, liet 3 gigantische boeren en werd toen weer zijn schattige zelf met een gelukzalige smile 😀

Ons wachten werd beloond: hij had geen RSV, geen longontsteking, maar wel een keel- en oorontsteking. Maar het belangrijkste: hij mocht mee terug naar huis!

Tegen 22u30 waren we weer thuis.

Vandaag was hij al stukken beter, morgen NOG beter? 🙂

Doktersabonnement

Vorige week moest Kleine Kadee zijn 2de vaccinatie tegen de Mexicaanse griep krijgen. Wegens mijn dipje bood vriendin C aan me gezelschap te houden en mee te gaan naar het ziekenhuis voor de prik van Kleine Kadee. Heel lief 😀

Wij dus met z’n drietjes naar de wachtzaal, vriendin C volledig klaar voor de confrontatie met “Nancy”. 😉
Maar die kwam die dag blijkbaar op afspraak bij de dokter, dus verder onderricht in gesprekstechnieken bleef uit…

Tegen dat het aan ons was, was het weer 7u (en we waren deze keer nog vroeger dan de vorige keer in het ziekenhuis, we waren er al om 5 uur!!!). In de wachtzaal vond ik al dat Kleine Kadee het zo warm had, maar hij zat op schoot en lag tegen mij of vriendin C aan, het was warm in de wachtzaal en zo waren er nog wel elfendertig redenen. Toch ging er bij mij een alarmbelletje rinkelen en net voor de dokter dan om 7u wilde gaan prikken vroeg ik toch om eerst even zijn temperatuur te mogen controleren… 39,5°C!!!
Suppo tegen de koorts, antibiotica en aerosol want hij piepte serieus.
Wij naar huis, nog een lauw badje en Kleine Kadee in bed.

Vriendin C had soep meegebracht en zij, ik en Grote Kadee aten daar nog een kop van en een boterham met beleg.
Tegen dat ze naar huis ging, voelden Grote Kadee en ik ons een beetje mottig, maar zonder veel meer.
Tegen dat we gingen slapen had Grote Kadee al braakneigingen.
Het ging van kwaad naar erger. Kleine Kadee werd dan ook nog eens wakker en voelde zich duidelijk niet zo fantastisch, dus het werd een laaaaange nacht waarin we vrijwel niet sliepen en Grote Kadee herhaaldelijk ging kokhalzen. De motilium was onze redding.

’s Anderendaags hebben we de Oma & Opa-brigade opgetrommeld want we waren kapot.

Begin deze week dan kwam de koorts terug opzetten en gingen we nog maar eens langs de pediater. Andere aerosol, rode oor maar buisje zat er nog in dus ok…
Volhouden maar!

Misschien toch even ter verdediging van vriendin C: zij at ook van de soep, ook nog ’s anderendaags, maar voelde zich kiplekker. ’t Zal dus wel aan dat boterhammeke met beleg gelegen hebben 😉

(Zelf)censuur

De aandachtige lezers onder jullie zullen ongetwijfeld gemerkt hebben dat ik al een tijdje niet meer geschreven heb en dat komt omdat ik voor het eerst sinds ik aan deze blog begonnen ben, te maken heb met een neiging tot (zelf)censuur…

Ik heb me namelijk afgevraagd of ik zou schrijven of niet.
Meer bepaald “hoe” ik dit moest schrijven en “of” en “wanneer” en …
Want ondanks mijn pogingen om op een luchtige manier te schrijven over alle belevenissen met Kleine (en Grote) Kadee, is het moment nu blijkbaar gekomen dat het allemaal teveel wordt voor Corneel Eva.
Ja, het is zover… Emmertje zat vol en is overgelopen.
Ik ben ondertussen al een week thuis en had het daar eerst best wel moeilijk mee. Schaamte, gevoel van mislukking… Want ik ben de doorbijter, ik zou niet opgeven, ik zou overeind blijven. Dat was toch het plan?
Zo’n dingen laten zich blijkbaar niet plannen en dus ben ik thuis. En na die eerste week begin ik er min of meer vrede mee te krijgen en zie ik ook in dat ik de tijd zal moeten nemen die nodig zal zijn om nu voor mezelf te zorgen.
Gedurende het afgelopen half jaar ben ik maar blijven doorgaan en heb ik me rechtgehouden, want Kleine Kadee had me nodig en Grote Kadee had me nodig en er waren 1001 redenen waarom… Maar blijkbaar heb ik iets te weinig oog gehad voor mezelf in die periode.

Toch ben ik terug in mijn pen klavier gekropen en ben ik weer aan het schrijven gegaan. Want ik miste het schrijven, ik miste de rust die het me geeft. Ik heb me de vraag gesteld of ik mensen niet zou laten schrikken met dit bericht, zelfs pijn doen.
Maar – begrijp me niet verkeerd – ik schrijf nog altijd in de eerste plaats voor mezelf (zelftherapie, nietwaar…).
Ik ben me er ook wel van bewust dat een aantal mensen het misschien moeilijk hebben om hier niet alleen te lezen “dat Eva het allemaal wel trekt”, maar dat diezelfde Eva het soms ook even niet meer ziet zitten.
Ik kan alleen maar hopen dat die mensen me de tijd gunnen om er weer bovenop te komen en aan te sterken.