Op date

Ze laat niet altijd in haar kaarten kijken, die dochter van mij.
Zo is ze meestal ontzettend flink (toegegeven, àls we behang hadden zou ik er haar ook wel soms achter willen plakken, maar dat hoort ook zo denk ik…), ze doet het prima op school, heeft heel wat vriendinnetjes enz.
Toch weet ik dat ze, hoewel ze heel loyaal is naar haar broer, soms ook wel wat gebukt gaat onder die hele toestand.
Mijn dochter is een Brus. Dat is een term die gebruikt wordt voor broers/zussen van een ziek kind.
Ik geef toe dat ik heb moeten wennen aan dat woord. Ik kende het al van in mijn opleiding, maar nu mijn eigen dochter tot die groep ging behoren voelde het wel anders.
Brussen worden vaak wat vergeten, want er gaat heel veel aandacht naar die zieke broer of zus.
‘Vergeten’ is misschien wat sterk uitgedrukt, maar ouders, grootouders, familie, vrienden… heel vaak wordt in eerste instantie naar de zieke broer of zus gevraagd en wordt er van uit gegaan dat die brus het allemaal maar trekt.
Zo vanzelfsprekend is dat toch allemaal niet hoor…

We proberen haar daarom heel bewust te ‘zien’. Tijd en oog te hebben voor haar en wat er in haar om gaat.
Want ze moet vaak rekening houden met, dingen aan haar neus zien voorbij gaan, mama en Straffe Kadee missen, bange momenten beleven, …
Ze is nog maar 7, maar ze weet heel erg goed wat er aan de hand is met haar broer en wat de impact nu en op langere termijn is. Dat is soms erg confronterend voor mij, want wat zeg je in godsnaam als je zevenjarige dochter huilt omdat haar broer waarschijnlijk niet oud zal worden en geen kindjes zal krijgen en hààr kindjes misschien zelfs nooit zal leren kennen?
Verder dan eens flink slikken en toegeven dat ik dat ook heel jammer vind, ben ik voorlopig nog niet.

Maar dus… Tijd voor haar. Voor leuke dingen. Voor babbels waar ze maar over wil babbelen. Voor gek doen of om net heel ernstig eens iets te bespreken.
Wij tweetjes, of met papa erbij.

Vandaag ging Grote Kadee een heel lange wandeling doen (hij ging 34 km stappen langs een GR-wandelweg), Straffe Kadee was in kortopvang, en dat betekende dat wij het rijk voor ons alleen hadden.
Ze wou graag met mij naar de bioscoop. Dus dat deden we.
Niet ver van hier is een kleine ouderwetse bioscoop en daar draaide Sing 2.
Feel good, lachen, zingen. Precies wat we nodig hadden!
Ze had er al zoveel plezier in op voorhand: ‘Wij gaan op date, he mama?!’ *smelt*

We kochten onze kaartjes, gingen binnen in de zaal (die we zo goed als voor ons alleen hadden), de lichten gingen uit en Flavieke klampte zich vast aan mijn arm.
Ze heeft me de hele film lang vastgehouden, geknuffeld, mijn arm gestreeld en af en toe keek ze op met pretlichtjes in haar ogen.
Ik straalde terug en pinkte als ze niet keek een traan weg.

Het is me wat, moeders en dochters…

Toen de film gedaan was, stond ze erop te blijven zitten tot het einde van de aftiteling.
‘Want dan is het nog niet voorbij mama’

Op weg naar huis was ze stil, maar eenmaal thuis vond ze de taal en zei ze ook dat ze zo genoten had. Met een heel klein stemmetje vroeg ze of we dat nog konden doen…
Mijn hart zwol en nadat ik die krop wegslikte antwoordde ik met een grote smile dat ik nog heel vaak met haar op date wilde!