Speciaal

Onderstaande tekst kwam ik tegen op sociale media. Ik weet niet van wie het origineel is, mocht een van mijn lezers het weten dan hoor ik het graag..

Voor mij gaat deze tekst over heel wat mensen die ik ken. Moeders, en ook vaders. Ze weten vast wel wie ze zijn!

De moeders van een speciaal kind.

Ze lijken heel veel op je. Ze hebben ook negen maanden een kind gedragen, en hun kind de beste toekomst toegewenst.
Ze hebben tijdens hun zwangerschap ook goed op hun voeding gelet. Veel groentes gegeten, melk gedronken, echo’s gehad, geen alcohol gedronken, boeken over zwangerschap en opvoeding gelezen.

Hun kind is ter wereld gekomen en op een dag, al heel snel of wat later is er een alarmbel bij ze afgegaan en is de zoektocht naar een diagnose begonnen.

Dat is het moment waarop ze gaan verschillen van je.

Oh, net als jij gaan ze door met het beste voor hun kind te doen, zelf babyvoeding maken, ze stimuleren in de ontwikkeling. Ze proberen te leren lopen en leren praten.
Ook zij smelten bij een veel te duur paar mooie schoentjes of de zoveelste knuffel. Ze houden net als jij met heel hun hart van hun kind.

Het verschil is dat ze een deur hebben moeten openen naar een parallelle wereld. En een drempel zijn overgestapt die niet iedereen hoeft te nemen. Ze hebben een andere wereld ontdekt waar hun blik soms naar afglijdt als ze afwezig voor zich uitstaren.

Sinds die dag beleven ze een dagelijkse ontdekkingstocht, een avontuur die geen enkele reisorganisatie aanbiedt.

Het leven met een kind dat anders is. Het leven van een mama met een speciaal kind.

Er zijn zoveel verschillende handicaps dat t onmogelijk is ze allemaal op te noemen.

de handicap, en de uitdaging waar deze kinderen voor staan is misschien verschillend maar al deze moeders hebben op een dag de sleutel gekregen van de deur naar deze parallele wereld. Met een hele simpele keuze.

Of je stort je er vol in om de beste middelen, handvaten en begeleiding voor je kind te
vinden of Je doet dat niet en je sluit vrijwel alle deuren voor hem

Sindsdien maakt ze kilometers, vaak in tegengestelde richtingen. Richting klinieken, centra, bureaus en scholen.

Ze loopt rond met een grote tas vol papieren. Rapporten, onderzoeken, diagnoses, recepten. Speeltjes en koekjes on t wachten dragelijk te maken, geld om in parkeermeter te stoppen of om een buskaartje te kopen.

Ze probeert uit te leggen waarom haar kind afwezig is op school of waarom zij niet op haar werk kan komen. Ze schrijft haar agenda en planning vol met afspraken en jongleert met de tijd om alles op tijd af te krijgen. Heel vaak stopt ze noodgedwongen met werken.

En wachten. Ze moet heel veel wachten. Wachten om haar kind op de wachtlijst te kunnen zetten, wachten totdat de telefoon eindelijk rinkelt omdat er een plaatsje vrij is. Eindeloos wachten in wachtkamer. Die meestal beige geverfd zijn. Soms sober gedecoreerd met een paar posters om te laten zien dat kinderen er welkom zijn.
Ze wacht op bloeduitslagen, psychologische en lichamelijke onderzoeken.
Ze wacht op een diagnose en op handvaten hoe ermee om te gaan.

Ze vertelt haar hele leven aan talloze begeleiders, artsen, psychiaters.
En ze vraagt zich af of ze niet alles moet opnemen of in powerpoint zetten om alle informatie samen te vatten die haar beslissingen motiveren

Ze stelt vragen. Teveel vragen: vraagt u dit aan de persoon die verantwoordelijk is voor uw dossier

Soms wordt haar gezegd dat het allemaal te ingewikkeld is om uit te leggen en dat ze simpelweg de adviezen op moet volgen en dat dan alles goed zal komen

Vaak voelt ze zich schuldig. Nee mevrouw, het is niet uw fout.

Vaak wordt ze gezegd aan zichzelf te werken zodat ze een positieve invloed kunnen hebben op hun kind, het gezin en de samenleving

Zorg goed voor uzelf mevrouw. Dat is belangrijk maar vergeet u niet de afspraak van de 18de, bloedprikken de 20 ste, de evaluatie van de therapeut de 21. Doe elke dag om 18 uur oefeningen met uw kind. Denk eraan om een dagplanning te kopen, maak pictogrammen voor de communicatie, bel regelmatig met school. Neem contact op met uw huisarts. Blijf altijd rustig, uw kind is een spons en neemt uw gemoedstoestand over.

De doos met tissues staat links van u. Ik zie u volgende maand weer. Zorg goed voor uzelf

De moeders van speciale kinderen zijn noodgedwongen speciale moeders.

Ze huilen vaak stiekem in de auto. Ze analyseren alle details van de dag om er zeker dat ze niks over t hoofd hebben gezien.

Ze praten een taal die door weinigen wordt gesproken. Hebben zich het jargon van psychiaters, artsen en andere hulpverleners eigen gemaakt.

Ze proberen die termen uit te leggen aan anderen. Regelmatig lopen ze tegen een muur van onbegrip op. Hij is niet ziek, hij is lui. Stop met je zorgen te maken. Het gaat allemaal wel over. Je verwent hem teveel. Of juist. Ik snap niet dat je hem nog thuis houdt. Zo’n kind hoort toch gewoon in een instelling. Hij is een gevaar voor zijn omgeving. Hij zal nooit leren lezen, schrijven, lopen,praten. Het is verspilde energie. Hij is vast gelukkiger in een instelling.

Deze speciale moeders willen niet dat je ze beklaagt, maar dat je je in ze verplaatst.

Ze zien zichzelf niet als moedige moeders.
Om moedige daden te kunnen doen moet je de keuze hebben om ze niet te doen en te vluchten.

Een moeder kan niet wegvluchten en de liefde voor hun kind is onvoorwaardelijk net als bij jou.

Noem ze liever de moeders van hoop. De hoop dat ook hun kinderen een lang en gelukkig leven mogen hebben. De hoop dat hun kinderen geaccepteerd worden door de samenleving. De hoop dat hun kinderen mogen zijn zoals ze zijn en de hoop dat ze nog heel erg lang in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen en ze te beschermen.

gekopieerd.