Manoeuvres

Het heeft gisteren nog wat voeten in de aarde gehad, maar… we zijn thuis!!!

Euh

Het plan was dat we vandaag naar huis zouden gaan.

De bloedtransfusie gisteren ging goed, de sondevoeding was weer opgestart.

Ambitie

Vandaag was een dag van bezoek.

Grote Kadee sprong binnen (en bracht mij shampoo ipv de body lotion die hij mij eerst bezorgde. Believe me: ge kunt daar uw haar niet mee wassen. Niet zeg ik u!).

Wat later kwamen Moeder en Dochter Giraffenvlekjes langs. Die hadden ook van alles bij. Nog leuker dan shampoo zelfs 😊 Maar het was sowieso fijn de dag wat gebroken te zien hier.

Rond de middag kwam de derde gastro-enteroloog op rij deze week langs met haar gevolg. Aangezien Kadeeke zijn rode bloedcellen aan de lage kant bleven na al dat bloedverlies van maandag, was het toch aangewezen dat hij een bloedtransfusie zou krijgen. Deze namiddag mocht ook de sondevoeding weer opgestart worden. Ik vroeg toch wat uitleg over die bloedtransfusie en ze ging daar eigenlijk vrij licht over vond ik… Vers bloed via baxter in Kadeeke zijn arm, een uur of 6-7 laten lopen en klaar is Kadeeke. En dan kan u vanavond naar huis zei ze nog. Het was toen bijna 13u. Iets zei me dat dat een vrij ambitieus plan leek. Maar heel haar gevolgstond ijverig te knikken, dus wie ben ik dan om haar tegen te spreken? 🤨

Maar dan begon het: er moest een labo geprikt worden om opnieuw zijn bloedgroep te bepalen, zijn bloed moest getest worden op reactie op het donorbloed, het donorbloed moest besteld worden, het donorbloed moest geleverd (!) worden, …

Al snel bleek dat mijn inschatting juist was, vanavond nog naar huis was een té ambitieus plan. Het was 19u30 toen de eerste zak bloed werd aangekoppeld. Voorlopig is alles hier rustig.

Ik hoop…

Op een rustige nacht.

En op naar huis gaan, morgen.

Plannen

Gisteren kwamen Kadeeke en ik weer naar het Buitenverblijf voor de vervanging van zijn sonde – deel 2. U weet het nog wel, dat plaatje dat vastgegroeid zat.

Het plan was dat vandaag via een gastroscopie los te snijden, morgen naar huis te gaan en over een paar weken terug te komen om het plaatje te vervangen door een nieuw plaatje.

---

U leest het goed ja, ‘het plan’.

Na bijna 12 jaar zouden we eigenlijk allemaal al lang beter moeten weten he? Bij Kleine Kadee gaan de dingen doorgaans niet volgens plan. Maar goed, vanmorgen bracht de verpleegster Kadeeke en mij naar het operatiekwartier. Ik ging mee naar de operatiezaal, keek toe hoe hij onder zeil ging en vertrok weer. Het zou niet zo lang duren…

U voelt hem al komen zeker?

Na anderhalf uur kreeg ik telefoon. Hij lag op de ontwaakzaal en ik mocht bij hem. Toen ik daar aan kwam lag hij nog in een diepe slaap, Kadeeke wordt meestal niet zo vlot wakker uit een narcose dus dat verontrustte me niet echt. Maar hij zag wel heel bleek. De verpleegkundige daar vertelde me dat hij toen hij op de ontwaakzaal kwam een heleboel bloed had overgegeven. Een nierbekken vol. Maar tijdens de ingreep had dat allemaal gebloed en ze hadden zijn maag goed gespoeld dus abnormaal was dat allemaal niet.

Haar woorden waren nog niet goed koud of Kleine Kadee begon te kreunen en even later te kokhalzen. We waren net op tijd om er weer een kartonnen nierbekken bij te pakken en ook deze keer werd dat helemaal vol gespuwd. De anesthesist kwam net even kijken en fronste. Zoveel bloed en rood bloed, dat was niet ok. Bloed van tijdens de ingreep zou intussen bruinig zijn. Hij belde de gastro-enteroloog op. Die zou ook even komen kijken. Het nierbekken werd (mét inhoud) aan de kant gezet, zodat hij het zou kunnen bekijken.

Net voor de gastro-enteroloog met zijn assistenten binnenkwam, begon Kadeeke aan nierbekken nummer 3, deze keer inclusief mijn handen en een stuk van het bed. De beslissing was snel genomen: Kadeeke zou terug naar de operatiezaal gebracht worden en weer onder narcose gaan zodat ze konden gaan kijken van waar het kwam.

Daar ging hij, en daar ging ik weer, door de lange kale gang.

Het duurde lang, dat kijken. Meer dan een uur. Mijn hoofd ging met me aan de haal. Gelukkig was er vriendin E om me weer wat met mijn pootjes op de grond te krijgen.

Toen ik terug bij hem kon, was hij nog geïntubeerd, maar het bloeden was nu wel gestopt. De wonde was blijkbaar terug gaan bloeden binnenin en zo sijpelde er dus steeds vers bloed in de maag. En als er bloed in je maag zit, ligt dat ook echt op je maag: dan moet je overgeven. Ze hadden de wond met clips verder kunnen dichten en dat was nu onder controle.

Hij sliep nu echt diep, niet verwonderlijk na een tweede narcose op enkele uren tijd. In de loop van de late namiddag werd hij heel vaag wakker om weer te kokhalzen (deze keer gelukkig alleen maar dikke boeren) om daarna weer in slaap te vallen.

Tegen 18u konden we weer naar de kamer. We blijven hier naar alle waarschijnlijkheid tot het einde van de week.

Dat is het plan. Maar u weet, Kleine Kadee en plannen… we zien wel.

Knuffelkadee

Hij is al bijna 12. En toch ook weer niet.
Kleine Kadee zal, hoe groot hij fysiek ondertussen ook al is, altijd een beetje ‘klein’ blijven.