Mei is verjaardagmaand

Geen enkele maand op onze verjaardagskalender is zo goed gevuld als de maand mei. De ene verjaardag na de andere.

Mijn broer, zijn vriendin en ik verjaren telkens met een week er tussenin en zij gaven dit jaar een feestje. Wij waren ook uitgenodigd, maar ze wilden geen cadeaus.
Ik vind dat wat moeilijk, want ik ga niet graag naar feestjes met lege handen, dus heb ik een oplossing bedacht: bij feest hoort taart, dus maakte ik voor mijn broer een verjaardagstaart. Meer bepaald een Nutella-taart (naar een recept van – wie anders – Nigella).
Zijn vriendin kreeg zelfgemaakte oorbellen en een hangertje, appeltjes van fimo-klei (inspiratie kwam van hier).

De dag nadien…

De dag na onze thuiskomst uit Zeeland moest ik terug naar de dokter van de mutualiteit om mijn depressie te gaan “verantwoorden”.

Nu besef ik heel goed dat er een hoop mensen zijn die misbruik maken van het systeem en zo lang mogelijk op de ziekenkas staan en niet gaan werken. Maar dat is bij mij helemaal niet het geval…
De vorige keer was ik best wat bang om naar die dokter te gaan, je hoort toch wel regelmatig van die strenge verhalen, maar hij was eigenlijk heel begripvol en vriendelijk.
Deze keer was ik dus iets rustiger toen ik op controle moest, maar dat is even anders uitgepakt!
Ik kreeg de vraag of Kleine Kadee nu toch al wel voltijds op internaat zat en waarom dan nog niet want “kinderen zoals Kleine Kadee horen thuis in een internaat, daar kàn je thuis niet voor zorgen”. Zo lang Kleine Kadee niet op internaat ging zou ik depressief blijven…
Hij heeft Kleine Kadee nooit gezien, zijn dossier nooit gezien. Ik weet echt niet waarop hij zich baseert om zo’n uitspraken te doen.

Dit had ik helemaal niet zien komen en de impact was er dan ook: tranen met liters…

Wég ontspannen gevoel dat dat weekje Zeeland me had bezorgd.

Zeeland

Bijna anderhalve maand na datum zal ik toch maar eens aan mijn verslagje van Zeeland beginnen (shame on me!)…

Grote Kadee, Kleine Kadee en ik zijn in mei nl. een week met de jongste zus van Grote Kadee, haar vriend en hun 2 dochtertjes (8 weken en 3,5 jaar) naar Zeeland geweest.
Laat ik het voor het gemak maar hebben over Mama Beer, Papa Beer, Klein Beertje en Kleinste Beertje. Inside joke, maar zij weten vast wel waar ze die naam aan te danken hebben ;).
We logeerden in Port Zélande – hihi, die Nederlanders en de Franse taal… – een “Center Parcs park”.
We hadden er echt naar uitgekeken, een weekje weg van alle zorgen, naar zee, fijn gezelschap…
Alleen was ik toch ook wel een beetje bang voor wat het met mij zou doen.
Ik zou een hele week geconfronteerd worden met een baby en een kleuter die wél normaal ontwikkelen.
Zou ik dat wel aankunnen? Zou het me pijn doen? Zou ik niet te hard met mijn neus op de feiten gedrukt worden?
Maar het is me enorm meegevallen! Zowel Grote Kadee als ik hebben echt genoten van de praatjes van Kleine Beer en de grappige snoeten en brabbelgeluidjes van Kleinste Beer.

Alleen het weer… Jongens jongens toch! Het bleek de koudste meimaand te zijn sinds het begin van de waarnemingen. En dat hebben we geweten!
Het was koud en het heeft best veel geregend, maar ondanks alles zijn we regelmatig buiten geweest, gaan wandelen, dingen gaan bekijken…
We zijn zelfs naar het strand geweest! Maar die dag scheen de zon wél. Kleine Kadee genoot ook echt van de zeelucht 🙂
En in zo’n Center Parcs is er ook een “tropisch zwemparadijs”! Kleine Beer was niet te houden: springen en spelen in het water tot ze later gewoon aan tafel in slaap viel van vermoeidheid. Kleine Kadee is ook mee gaan zwemmen en is zelfs meegegaan in een soort bubbelbad (en hij vond het nog leuk ook!).

Nederland is natuurlijk niet zo ver, maar in dit geval ideaal voor een weekje weg. We zij natuurlijk wel geconfronteerd met die (in onze ogen dan toch) eigen manier van zijn van “de Hollanders”: lekker direct en bij momenten zo veel meer dan té direct, nogal ehm… “luid”… Maar hey, als je naar Italië gaat kom je ook in een andere cultuur terecht, nietwaar? 😀