Maand: oktober 2019

Brussen

~ evavertelt ~ 5 reacties

Broers en zussen van een ‘specialleke’, zoals Flavieke de zus is van Kleine Kadee, worden brussen genoemd.

Zij worden vaak een beetje vergeten. Het is te zeggen, de impact van de beperking van hun broer of zus op hén wordt vaak vergeten of verkeerd ingeschat. Vaak groeien ze op met een grote ongerustheid, zien of horen ze dingen die een kind normaal niet ziet of hoort, moeten ze vaak noodgedwongen een stapje opzij zetten in crisissituaties, …

Flavie nam in het verleden al deel aan de brussenactiviteit van het Steunpunt Kinderepilepsie. Dit najaar startte na een onderbreking van een aantal jaar (?) de brussenwerking bij Kadeeke op school ook terug op. Ik vroeg Flavie of ze wilde gaan. Ze reageerde zeer enthousiast, dus ik schreef haar in. Maar uiteraard ging dit te vlot om waar te zijn in dit huishouden 🙄

Twee dagen voor de eerste bijeenkomst begon het… Ik wil dat mijn vriendinnen daar ook mee naartoe mogen want ik ga daar niemand leren kennen. Toen ze merkte dat die vlieger niet zou opgaan, gooide ze het over een andere boeg: Kadeeke moet ook mee, anders is dat keizielig voor hem als hij moet hier blijven (zei ik al dat ze creatief was?) Tenslotte probeerde ze nog met ‘Maar ik heb precies toch wel een beetje buikpijn…’, maar deze moeder beet door.

Toen ik haar vorige zaterdag afzette plakte ze met superlijm aan mij vast en zei ze geen woord. Ik zag haar onderlipje beginnen trillen en haar lijfje schreeuwde neem-mij-mee-naar-huis-ik-wil-hier-niet-blijven. Toch pelde ik haar los en ging ik.

Ik zag mezelf, zoveel jaar geleden. Als mijn moeder me naar een verjaardagsfeestje bracht, of naar de jeugdbeweging. Vreselijk vond ik dat, niet weten wie daar zou zijn, wat we gingen doen, wie weet dingen doen die ik niet kende of kon en de anderen wel, … En toch bleek het dan uiteindelijk wel mee te vallen.

Dus deze moeder zette door. Wa t ik wil haar zo snel mogelijk over die drempel heen krijgen die ze zelf bouwt in haar hoofdje. Toen ik haar om 17u ging ophalen wilde ze amper mee naar huis, zo leuk had ze het gevonden!

Even later klonk er van op de achterbank een klein stemmetje van een 5jarige kleuter: ‘Dank je wel mama, dat je me deed blijven. Het was superleuk en anders zou ik dat niet gedurfd hebben. Wanneer mag ik weer gaan?’