Tijd om te kraaien?

Gisterenavond hoorde ik hier gekokhals, gekreun en enkele keren luid gehuil.
Ik vreesde voor de sonde…

Na mijn euhm… eerlijke gesprek met de gastro-enteroloog, stonden deze voormiddag 2 van zijn collega’s aan Kleine Kadee zijn bed, met de mededeling dat ze nog even zouden controleren met rx of de sonde nu zat waar ze moest zitten, maar dat ze daar niet echt van uitgingen.
Plan b zou dan toch narcose zijn, direct plaatsing van de definitieve sonde via de buik en ineens ook plaatsing van een centrale lijn in een groot bloedvat om in het slechtste geval toch TPN te kunnen starten.
Ze waren het met me eens dat er nu koste wat het kost voeding in mijn kleine man moet geraken (en blijven).
De grote middelen dus…

Op de RX was te zien dat de sonde wél tot in de darm ‘gemigreerd’ was, maar dat hij helemaal gekruld zat.
Dat leek dus sterk richting narcose te gaan.

Maar laat dit type sonde nu een ‘pig tail’genoemd worden!
Die krullen waren dus ok!

Dus werd namiddag de voeding via de nasoduodenale sonde aangekoppeld, inloopsnelheid al wat hoger dan gisteren en tadaaa: geen kokhalzen en geen overgeven 😁

Het is (veel) te vroeg om Victorie te kraaien, maar mijn kind kan gevoed worden!
Driewerf hoera!

De komende dagen wordt de snelheid opgedreven en zien we weer verder of hij alerter wordt.
Maar mijn zoon krijgt weer voeding in zijn lijfje…
Dat kan alleen maar goed zijn… Toch?